Wannes Daemen

Over egoïsme

Merde, denkt ge. Moei­lijker dan ge dacht. Maar ge zijt niet van gis­teren. Ge bedenkt een plan. Egoïsme is prima, zegt ge. Ik geloof in de kracht van egoïsme. Dat is mijn slogan. Maar enfin, zeggen de mensen. Egoïsme is helemaal niet prima. Wat zegt gij nu.

Gemoe­deren aan gruzelementen

Dat is wat ze doen, de dic­tators. Ze bezoe­delen een klein stukje wereld met bommen en gra­naten, maar ze ver­vuilen een veel groter gebied met zwart­gal­ligheid en somberte. 

Een drievaksbaan in de mist

Dood

Mijn leven ging verder, ik belde mijn ouders, ik appte mijn zussen, vrienden gaven duimpjes aan foto’s. Alles was rustig, maar ik wan­kelde. Er werd iets aan mij toe­ge­voegd, iets van een ondraag­lijke lichtheid.
En ik moest aan Bram Ver­meulen denken.

Afgrond

Clown

Mogen wij die hebben?” De huismuze wees naar de menu­kaarten in de handen van een haastige ober. Het was druk op het terras en we zaten al even te wachten. Niet zo lang dat het irritant werd, maar plots kwamen…

Piepen

Lap, nu heb ik weer de reto­rische truuk van het kleine pikkie gebruikt.

Soms is de wereld een dode poes

Of ik bescher­mende hand­schoenen wilde, vroeg de die­renarts. Ik vond het een rare vraag. Het is onze poes, al achttien jaar. Ze kent ons, ze ver­trouwt ons, ze zal toch niet bijten? Ik keek vragend naar de huismuze. Ook zij…

Alles is ongrijpbaar

Wachten op de wagen in de nacht. Dat is van Raymond, het valt uit hier uit de toon, maar vooruit. Soms vallen dingen uit de toon. Het leven is vol van wachten, bovenal ongrijpbaar.

Stayin’ alive

Too long didn’t read: ik heb kiespijn én buikpijn, hier is het nummer voor spoedgevallen.

Einder

Wij zijn rare beesten. Wij mensen. Wij parels, panda’s en piraten. Man wij kunnen rollen. Nooit meer stil­staan. Altijd onderweg, op pad naar ergens.

Het is niet erg

Niemand sneeuwt. Niemand fietst. Naima is thuis.

Een woord voor later

Ik wil een woord voor later. Een woord dat ik kan gebruiken als ik – stokoud onder een dekentje bij de open haard – aan mijn klein­kin­deren vertel over het leven van vroeger. Voor­alsnog heb ik geen klein­kin­deren, maar luis­teren zullen ze, want ik heb woorden. Opa, die open haard is een ver­vuilend onding, zullen ze zeggen. Hou je bek mijn kind. Het is geen echte open haard, maar een hologram. Zo werkt dat in de toekomst.