Wormgat
Ik zal dan het slagveld overschouwen, ik zal jullie toespreken van goed gedaan en prachtig ingestort zeg en dat het eindelijk tijd werd, en ik zal het startschot geven voor een nieuwe, inclusieve en feministische samenleving.
Als freelance vormgever ben ik continu op zoek naar nieuwe opdrachten in Nederland en Vlaanderen. Want brood, plank, etc. Om die zoektocht wat meer ruchtbaarheid te geven, doe ik bij deze een oproep. Een oproep voor jou, beste lezer. Een oproep…
Ik zal dan het slagveld overschouwen, ik zal jullie toespreken van goed gedaan en prachtig ingestort zeg en dat het eindelijk tijd werd, en ik zal het startschot geven voor een nieuwe, inclusieve en feministische samenleving.
Naast en tegenover mij liggen andere lijven waar iemand in moet kijken. Oude lijven, gerimpeld en krom. Hier lig ik dan, omsingeld door wie ik worden zal.
Ik sta voor het raam, er drijft een hoofd voorbij.
Merde, denkt ge. Moeilijker dan ge dacht. Maar ge zijt niet van gisteren. Ge bedenkt een plan. Egoïsme is prima, zegt ge. Ik geloof in de kracht van egoïsme. Dat is mijn slogan. Maar enfin, zeggen de mensen. Egoïsme is helemaal niet prima. Wat zegt gij nu.
Dat is wat ze doen, de dictators. Ze bezoedelen een klein stukje wereld met bommen en granaten, maar ze vervuilen een veel groter gebied met zwartgalligheid en somberte.
Mijn leven ging verder, ik belde mijn ouders, ik appte mijn zussen, vrienden gaven duimpjes aan foto’s. Alles was rustig, maar ik wankelde. Er werd iets aan mij toegevoegd, iets van een ondraaglijke lichtheid.
En ik moest aan Bram Vermeulen denken.
“Mogen wij die hebben?” De huismuze wees naar de menukaarten in de handen van een haastige ober. Het was druk op het terras en we zaten al even te wachten. Niet zo lang dat het irritant werd, maar plots kwamen…
Lap, nu heb ik weer de retorische truuk van het kleine pikkie gebruikt.
Of ik beschermende handschoenen wilde, vroeg de dierenarts. Ik vond het een rare vraag. Het is onze poes, al achttien jaar. Ze kent ons, ze vertrouwt ons, ze zal toch niet bijten? Ik keek vragend naar de huismuze. Ook zij…
Wachten op de wagen in de nacht. Dat is van Raymond, het valt uit hier uit de toon, maar vooruit. Soms vallen dingen uit de toon. Het leven is vol van wachten, bovenal ongrijpbaar.
Too long didn’t read: ik heb kiespijn én buikpijn, hier is het nummer voor spoedgevallen.