Het einde
Enkele seconden lang voelde ik me ook bij mijn pietje genomen, totdat het tot me doordrong. Zo moet het zijn. Zo moet het godverdomme eindigen.
Enkele seconden lang voelde ik me ook bij mijn pietje genomen, totdat het tot me doordrong. Zo moet het zijn. Zo moet het godverdomme eindigen.
Aan de andere kant van de lijn klinkt – oh hel en verdoemenis – de stem van de meneer met het bleke gezicht.
En dan langzaam, heel langzaam, kom je tot het besef dat hij je bij je pietje heeft.
Maar hij wordt gauw kleiner. Dat gaat zo als het vogelperspectief je parten speelt.