Het mag niet verbazen dat Koning Koperkop dit alles bijzonder onthutsend vond en zich afvroeg wat er in godsnaam in het hoofd van zijn vrouw was gevaren, dat ze – tijdens zijn afwezigheid nota bene – zomaar koninklijke besluiten ging afvaardigen, en dan nog over zo’n ogenschijnlijke onbenulligheid.
Edna Tramspoor zat op de rand van het koninklijke hemelbed. Ze keek bezorgd door het raam. Het regende dat het goot en het leek er niet beter op te worden. Koningin Kaka lag schijnbaar levenloos op haar grote bed.
Prinses Pipi zat met haar beste vriendin Magda Macaroni in het struikgewas van een holle weg. Ze hadden een hoop kiezelsteentjes verzameld en gooiden die naar hoofden van nietsvermoedende voorbijgangers. Telkens er vanop het pad pijnlijk gevloek opsteeg, moesten de meisjes alle moeite van de wereld doen om hun positie niet te verraden met gegiechel en gegrmpf. Kiezeltjes gooien was hun favorietste bezigheid en ze hadden grote lol.
Koningin Kaka stond op het balkon van haar slaapkamer. Ze had een pruillip waar je een ophaalbrug mee kon optrekken. Uit verveling kapte ze het kommetje soep – dat de kok vers voor haar bereid had – over de reling naar beneden. Een paar verdiepingen lager vloekte de postbode hel en verdoemenis en veegde de vermicelli van zijn pet. Het was zo akelig saai in het kasteel zonder de Koning, dat zelfs deze kleine pleziertjes de koningin niet meer blij konden maken. Het werd werkelijk heel hoog tijd dat Koning Koperkop terug kwam van zijn zakenreis.
Koningin Kaka zat op haar troon en at een stuk taart. Haar man, Koning Koperkop, was op zakenreis en ze verveelde zich stierlijk. Het was al het derde stuk taart dat ze naar binnen werkte. Het was hele zware – maar ongesuikerde – chocoladetaart en ze kon er geen genoeg van krijgen. Ze verzuchtte de verveling en de afwezigheid van haar man en kauwde, onderwijl mistroostig de troonzaal in starend. Met een laatste grote hap verdween het hele stuk taart in de diepte van haar ingewanden. Een luide en langdradige zucht volgde.