Mijn leven ging verder, ik belde mijn ouders, ik appte mijn zussen, vrienden gaven duimpjes aan foto’s. Alles was rustig, maar ik wankelde. Er werd iets aan mij toegevoegd, iets van een ondraaglijke lichtheid.
En ik moest aan Bram Vermeulen denken.
Of ik beschermende handschoenen wilde, vroeg de dierenarts. Ik vond het een rare vraag. Het is onze poes, al achttien jaar. Ze kent ons, ze vertrouwt ons, ze zal toch niet bijten? Ik keek vragend naar de huismuze. Ook zij…
Oh boom uw broer is dood. Of misschien is het uw zuster. Als het niet de bliksem was, dan wel zo’n gele bulldozer. Of hoe heten die machines. Gij kunt daar niks aan doen. Oh boom kijk daar in de verte.…
We wandelden door de bergen van een land zonder bergen. We roken aan de toppen en we voelden aan het dal. Ge kent dat wel – of tenminste, ik mag hopen dat ge dat wel kent – het gevoel dat elke…
Vijf vrolijke gedichtjes voor Ingrid, Rutger, Frommel, San en Joost. Zij waren zo eerlijk mij hun angsten toe te vertrouwen.
Yuri Maanzand is dood.
Ge moet mij niet vastpakken en zeggen dat ge mij gaat missen.
Maar ik ben niet dood, ik schrijf een lied dat niet bestaat.
Laten we hopen dat er een dag komt waarop alle mensen die het verhaal kennen hun pijp aan Maarten geven voordat ze het kunnen verder vertellen.