Arnon Grunberg heeft zijn schup afgekuist. Dat is zijn goed recht, ik zou ook mijn schup afkuisen als ik me ergens niet meer senang voelde. Na 25 jaar hangt hij zijn Humo-column in de wilgen, en dat uit onvrede met de woorden van een andere columnist. De lezers zullen hem missen, maar zo is het leven. Ik gun hem dit…
Ik neem een laatste slok van mijn schimmelkoffie. Ergernis maakt zich van mij meester. Ik overweeg een review voor deze wereld.
Wacht efkes, zal men zeggen. Dat gaan we niet doen. Een patriarchale racist als president, dat zagen we wel zitten, maar een vleeshomp? Dat is raar.
Zondag wordt een historische dag voor België. Het zal geen verrassing zijn, want we kennen de peilingen. En al zijn het slechts peilingen, de winst voor rechtse partijen zal niet klein zijn. De toekomst is conservatief en donker, en dat geldt niet alleen voor het land van Merckx en Magritte. Ik heb zin om stil in een hoekske te gaan…
Ik heb tomaten geplant in een tuin waar slakken de baas zijn. Op het internet lees ik dat slakken geen tomatenplanten lusten, maar ook dat The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert de favoriete film is van Tom Van Grieken. Ik weet niet wat ik nog moet geloven tegenwoordig. Ik had een afdakske gebouwd om de tomatenplanten droog te…
Ik maakte dit boek, omdat het onprettig voelt om vergeten te worden, en omdat ik het een fijn idee vindt dat mijn vrienden en familie iets in hun kast hebben waarvan ze kunnen zeggen: kijk, hier is dat boek van Wannes. Wie is Wannes, zullen de mensen vragen, en dan kunt ge zeggen: hier, lees dit boek. Dat geeft een aardig beeld.
Over de liefde valt veel te zeggen. Korte woordjes, slecht gearticuleerde geluiden, zwaarwegende volzinnen. Liedjes, gedichten, boeken vol. Ge komt allemaal wel een keer de liefde tegen in uw leven, al was het maar voor een vluchtige kus achter uw oor. Ge kunt dat niet forceren. Liefde schiet alle kanten op, soms knal in de roos, vaak ook patat tegen…
Terwijl ik – tegelijkertijd kokhalzend en gierend van het lachen – de gootsteen schoonmaak, schiet de oplossing voor een nieuwjaarswens mij te binnen.
De lucht heeft een rare kleur.
Het weer doet rare dingen.
En onze leiders proberen niet eens om geen monster te zijn.
Waar kan een hart nog heen behalve naar binnen?
Ik zal dan het slagveld overschouwen, ik zal jullie toespreken van goed gedaan en prachtig ingestort zeg en dat het eindelijk tijd werd, en ik zal het startschot geven voor een nieuwe, inclusieve en feministische samenleving.
Naast en tegenover mij liggen andere lijven waar iemand in moet kijken. Oude lijven, gerimpeld en krom. Hier lig ik dan, omsingeld door wie ik worden zal.
Ik sta voor het raam, er drijft een hoofd voorbij.