Ik vind mannen stom. Het zal vermoedelijk niet de laatste keer zijn dat ik dat zeg, want ik vind mannen bijna elke dag wel een paar keer stom. Zo bijvoorbeeld mezelf. Ik ben een man en ik ben stom. Ik zag een kortfilm, genaamd Strength, een kleine parel met een prachtig gedicht als rode draad: ’Lessons in Olympic Weightlifting’ van Adele…
Ik vind zwerfvuil stom. Als ik ergens zo’n stapel dichtgeknoopte zakken en een vergeelde matras in het struweel zie liggen, dan wou ik dat ik voor prive-detective had gestudeerd. Ik zou de eigenaar van dat zwerfvuil opsporen middels zorgvuldig onderzoek van het afval in kwestie, daarna zou ik het hele boeltje bij elkaar rapen en drie maanden in een schuurke…
Ik vind de Notre-Dame stom. Okee okee okee ik schrok ook toen ik hoorde dat dat ding in de fik stond, en jazeker het zag er apocalyptisch uit, en inderdaad ge zoudt kunnen zeggen dat het culturele of historische of religieuze of toeristische hart van Frankrijk een deuk heeft gekregen en jawel dat is tragisch en verschrikkelijk en mensen moeten…
Ik vind Black Hawk Down stom. Dat wist ik nog niet toen ik op een avond aan de film begon. Als de huismuze en ik een film kiezen, doen we dat soms op basis van één simpel criterium. Zo kozen we laatst een film die aan Dead Poets Society deed denken, een film met een lange titel, een thriller zonder…
Ik vind mannen stom. Het zal vermoedelijk niet de laatste keer zijn dat ik dat zeg, want ik vind mannen bijna elke dag wel een paar keer stom. Zo las ik gister iets op Twister. Dat is fout maar het rijmt wel mooi en het is bovendien het enige gezelschapsspel waarbij ge aan elkaars oksels moogt ruiken. Doch dit terzijde.…
Ik vind creditcards stom. Dat is vermoedelijk geen opinie waar ge gelijk van achterover valt van amai Wannes wat zegt gij nu maar toch. Kredietkaarten bestaan al heel lang (1789!), en ook de frustraties omtrent de uitvinding zijn niet nieuw. Alleen begrijp ik niet waarom we zo’n onding creditcard noemen en niet gewoon hele dure lening. Want dat is het…
Het is weer even geleden dat ik het klavier ter hand nam om mijn hoofd leeg te gooien op wat men vroeger een stuk papier noemde. Niet dat een stuk papier tegenwoordig geen stuk papier meer mag heten, maar mijn stukken papier hebben steeds vaker een aan- en uit-knop en allerlei blitse snufjes die mij afleiden waardoor ik niet meer…
Het is allemaal niet zo erg, kinders. Het zal wel meevallen met dat doemdenken van jullie. Okee, okee, het aantal wetenschappers dat jullie mening van fundamenten voorziet is gigantisch groot, maar ga nu maar weer gauw aan jullie leerplicht voldoen want anders krijg je straf.
Platen van het jaar, woorden van het jaar.
Ik zucht en constateer dat de natuur mij vandaag een metafoor voor de voeten werpt.
Niemand woont graag in vochtige stinkende krochten vol afval, behalve de paddenstoel. En dan nu een ogenschijnlijk lukrake metafoor.
Ne friday waarop de ene na de andere schreeuwende reclamebanner uw gezichtsveld penetreert totdat ge roept. Als ik nu nog ene keer korting krijg, ga ik de mediamarkt in de fik steken.
Vindt ge het zelf om te lachen, Erik? Ge verdient kletsen op uw blote kont, man.
Ik zie u paaldansen tegen de schandpaal. Ik zie hoe ge een loopke neemt met de werkelijkheid, hoe ge minderheden schoffeert, hoe ge glashard alles ontkent, en hoe ge staat te glunderen.
Dat alles verandert op het moment dat een belangrijk politicus – met online en offline volgers – zijn tactloze bek opentrekt om een oordeel te ventileren over wat jij zo belangrijk vindt.
Als je online berichten leest over pakweg vrouwenrechten of de sluiting van snackbar De Gefopte Falafel, dan blijkt dat steeds meer mensen vinden dat je tegenwoordig inderdaad niks meer mag. Je mag niks meer zeggen, je mag niks meer vinden, je mag helemaal niks. Talloze reactievelden, commentaarhoekjes, forumdraadjes, tweets en retweets worden gebruikt om te zeggen dat je niks meer mag zeggen. Ik begrijp dat niet.
Ik nog harder mijn best doen, totdat Petra met een onsterfelijke zinsnede al mijn moed terug in mijn schoenen duwde.
Elk jaar weten ze lang op voorhand dat het godgeklaagd zal zijn, om uiteindelijk zwetend en verontwaardigd te brullen dat het godgeklaagd is. Als steenezels negeren ze hun voorkennis, stoten ze zich een zoveelste keer aan dezelfde steen.
Niet dat ik ooit gedacht heb dat Billy Ocean ons überhaupt zou kunnen redden, ook al heeft hij een wereldhit gehad waarvan de titel een zuivere antimetabool is.
Toen ik de pont nam in Amsterdam realiseerde ik me voor het eerst iets dat voor veel mensen een evidentie is.
In de krant staat dat er een programmafout in mijn empatische brein zit.
Ik zei goeiedag en hij zei ZIE MAAR DAT GE U VAN ONDER TOT BOVEN INSMEERT WANT ZE VRETEN U HELEMAAL OP DAAR IN HET BOS en ik zei okee okee okee meneer gij heet zeker Capslock?
Vandaag mocht er een vinkje bij een bijzonder exemplaar. De fladderende Fabiola, de Maxima van de vlindertuin.
Ik vraag aan de boom aan de overkant of ik korting krijg op het internetabonnement als ik aan Telenet zou melden dat ik mijn facturen liever digitaal ontvang dan op papier.
In een andere wereld was ik misschien een hele grote voetballer geworden, maar die andere wereld heeft me altijd aan de reet kunnen roesten.
Op zondagochtend gingen we in alle vroegte naar het veld om groenten en bloemekes te plukken. Wat zondagochtenden betreft, ben ik niet zo van de vroegte. Maar het dreigde wederom honderd graden te worden, dus dan kun je maar beter gebruik maken van de ochtendkoelte. De ochtend was schoon, het veld en de bloemekes ook. Er was een koninginnenpage en…
Ooit kregen we drie poezen. Mijn zussen en ik mochten er elk eentje kiezen. Die van mij bleek een hekel te hebben aan opgetild worden. Ik noemde haar Trinet en vond haar tot ze dood ging redelijk stom. Voor een kind is het blijkbaar belangrijk af en toe iets te kunnen optillen. Jaren later heb ik een poes die stemmen…
Ik wachtte voor het stoplicht. Aan de overkant van het kruispunt stond een bloembak. Ik moest denken aan een krantenkop die ik las in de ochtend. Amsterdam vindt groene oplossing tegen wildplassers. Dat is een onvolledige kop, dacht ik. Daar had mannelijke wildplassers moeten staan. Het licht sprong op groen. Ik duwde het gaspedaal in en werd tijdens het optrekken…
Er werden gedichten in het zand gereden en dat had iets te maken met J. Slauerhoff, die omwille van zijn astma elk jaar een tijd op Vlieland doorbracht. Ik las op Vlieland de Wikipedia-pagina van J. Slauerhoff, en dat moet ge ook een keer doen als ge denkt dat uw leven kut is en dat ge altijd ziek zijt.