Het is warm genoeg om eikes te bakken op de Diestsesteenweg. Ge loopt in Diest rond, of ergens anders, en ge vraagt u af in hoeverre dansen een fysieke inspanning is. Uit een raam dwarrelt muziek. Zweet kietelt uw slapen. Ge…
Het is nog steeds bloedheet. Uw kin hangt op uw borst en uw paard sjokt vermoeid door de prairie. Het zadel schuurt aan uw kont en ge hebt dorst. In de verte gloort het silhouet van een saloon. Of een…
Het is warm. De beats zijn zwoel maar simpel. Ge hangt als een schilderij van Dali over uw terras gedrapeerd. De temperatuur dwingt u tot keihard niksdoen. Het enige wat nog net lukt, is uw verstand op nul zetten met deze…
In de krant staat dat er een programmafout in mijn empatische brein zit.
Ik zei goeiedag en hij zei ZIE MAAR DAT GE U VAN ONDER TOT BOVEN INSMEERT WANT ZE VRETEN U HELEMAAL OP DAAR IN HET BOS en ik zei okee okee okee meneer gij heet zeker Capslock?
In opdracht van het Minderhedenforum verzorgde ik de layout van de brochure Hefbomen voor lokale besturen – Lokaal Memorandum 2018.
Vandaag mocht er een vinkje bij een bijzonder exemplaar. De fladderende Fabiola, de Maxima van de vlindertuin.
Ik vraag aan de boom aan de overkant of ik korting krijg op het internetabonnement als ik aan Telenet zou melden dat ik mijn facturen liever digitaal ontvang dan op papier.
In een andere wereld was ik misschien een hele grote voetballer geworden, maar die andere wereld heeft me altijd aan de reet kunnen roesten.
Ooit kregen we drie poezen. Mijn zussen en ik mochten er elk eentje kiezen. Die van mij bleek een hekel te hebben aan opgetild worden. Ik noemde haar Trinet en vond haar tot ze dood ging redelijk stom. Voor een…
Ik wachtte voor het stoplicht. Aan de overkant van het kruispunt stond een bloembak. Ik moest denken aan een krantenkop die ik las in de ochtend. Amsterdam vindt groene oplossing tegen wildplassers. Dat is een onvolledige kop, dacht ik. Daar…
Er werden gedichten in het zand gereden en dat had iets te maken met J. Slauerhoff, die omwille van zijn astma elk jaar een tijd op Vlieland doorbracht. Ik las op Vlieland de Wikipedia-pagina van J. Slauerhoff, en dat moet ge ook een keer doen als ge denkt dat uw leven kut is en dat ge altijd ziek zijt.
Zal Broze Terminator erin slagen om de Vodde Luiers aan de overwinning te helpen? Of worden de blessures van Nickname TV-Pony hen fataal?
En wat gebeurt er met mij als ik klusjes moet doen die ik stom vind? Ga ik dan moeilijk doen? Ga ik zeuren? Ga ik dan jammerend achter een struik op mijn pruillip zitten kauwen? Nee hoor, niets van dat alles. Als ik klusjes moet doen die ik niet fijn vind, dan wordt de rücksichtslose houthakker in mij wakker.
Het tellen was soms zenuwslopend. Mijn ervaring met computerspelletjes kwam goed van pas, want er waren veel momenten dat er meerdere voertuigcategorieën tegelijkertijd passeerden, en mijn duim moest behoorlijk multitasken op mijn telefoon. Enkele voetgangers moesten over voorbijrollende olievaten springen. Even meende ik in de verte Donkey Kong te ontwaren. ”Ik reken wel op een highscore,” merkte de huismuze op nadat ze mij een half uur lang had zien klikken en kreunen.
Hij had gezien hoe ik twee van zijn broers en een stuk of vijf neven en nichten met wortelstok en al uit de bodem had gesleurd en ze achter in de tuin bij een berg afval had gesmeten. Zoiets maakt natuurlijk indruk, hoe zoudt ge zelf zijn nietwaar.
In Amsterdam wonen reigers.
Veel reigers.
In Amsterdam schijten de reigers op balkons, uw hoofd en de stoep.
In mijn vlaamse jeugd en in mijn leven wonen weinig reigers.
Lap. Aflevering twee van mijn nieuwe rubriek en de titel klopt al niet meer. Dat zit zo. Vroeger had je kettingbrieven, tegenwoordig is er Facebook. Ik kreeg van één van mijn vrienden zo’n kettingbrief toegestuurd en als ik daar niet binnen de 6 uur op antwoord, dan krijg ik over 66 uur 666 mailtjes van Annelien Coorevits of ik volgend jaar aan Temptation Island wil meedoen. Ik zal me dus maar haasten potdekke.
De kettingbrief luidt als volgt: I’ve been nominated to do this by [nog iemand anders]. Day 1 of 10 days. 10 all time favourite albums. What really made an impact and is still on your rotation list, even if only now and then. Post the cover, no need to explain, and nominate a person each day to do the same. I nominate Wannes Daemen.
Het is kwart na zeven in de ochtend. Ik zet de motor aan en rijd een meter of vier vooruit. Ik zet de motor weer uit en wacht. In de berm zie ik struiken met bloemekes. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om de bladranden scherper te zien. Is het een eenstijlige of tweestijlige meidoorn? Ik stap uit en pluk een blad van de struik. De chauffeur van een glimmende cabriolet met aanhangwagen kijkt me aan alsof ik snot aan mijn neus heb. Ik negeer hem zoals ik doorgaans alle chauffeurs van glimmende cabriolets negeer.
Ik sliep slecht vannacht. Ik had gisteren zo’n halfbakken werkdag waarvan nadien enkel teleurstelling blijft hangen. Tussendoor deed ik wat aan guerrillatuinieren, daarna fietste ik door de warme avondlucht. Na de maaltijd dronk ik koffie, na de afwas een glas wijn. Daarna keken we pulp op tv, en toen dacht ik dat ik moe genoeg was om de nacht in te gaan. Mijn lijf vond van niet. Om half drie lag ik nog steeds wakker en bedacht ik deze nieuwe rubriek. Start.
Lief dagboek. Ik heb helemaal geen dagboek. Ook deze week scheen de zon. De zon is echt goed bezig de laatste tijd. Mede daarom was ik veel in de natuur. In de natuur is zoveel te zien, daar val ik soms van achterover. Als je in de natuur achterover valt, doe het dan bij voorkeur in het gras, tussen de bloemekes. Aaah, de bloemekes.
Het enige wat ik heb onthouden van de serie Lost is die rare zwarte rook. Mysterieuze krinkelende winkelende zwarte rook die door het bos glijdt en een eigen leven lijkt te leiden. Die rook dames en heren die rook ge gaat het niet geloven maar toch is het waar en maak u geen zorgen aan het eind vertel ik gewoon hoe het zit maar die rook dus die mysterieuze zwarte kringelrook die rook die was in ons huis.
Deze week scheen de zon. Deze week bracht verhalen over eksters, slakken, mezenjonkies, potgrond en vogelkers. En ik leerde enkele belangrijke lessen. Eenden kunnen niet praten en Simon_tuinvriend_68 heeft altijd gelijk.
