Als je online berichten leest over pakweg vrouwenrechten of de sluiting van snackbar De Gefopte Falafel, dan blijkt dat steeds meer mensen vinden dat je tegenwoordig inderdaad niks meer mag. Je mag niks meer zeggen, je mag niks meer vinden, je mag helemaal niks. Talloze reactievelden, commentaarhoekjes, forumdraadjes, tweets en retweets worden gebruikt om te zeggen dat je niks meer mag zeggen. Ik begrijp dat niet.
Elk jaar weten ze lang op voorhand dat het godgeklaagd zal zijn, om uiteindelijk zwetend en verontwaardigd te brullen dat het godgeklaagd is. Als steenezels negeren ze hun voorkennis, stoten ze zich een zoveelste keer aan dezelfde steen.
De wereld verandert. Mensen worden bang. Vaak zijn dat mannen. Zij zijn zielig. Ze roepen en tieren en vergeten te zeggen dat ze bang zijn. Gelukkig weten wij beter. Roep maar, manneke. Tier maar, knul. Arme man. Arme bange man.…
Niet dat ik ooit gedacht heb dat Billy Ocean ons überhaupt zou kunnen redden, ook al heeft hij een wereldhit gehad waarvan de titel een zuivere antimetabool is.
Okee, okee, het is schoon weer. Ge wilt dansen. Maar de kassatjok zal niet lukken. Eerder een langzaam paaldanske tegen de parasol. Pas op dat ge niet struikelt. En drink die mojito op, want alles verdampt. Ook uw gezond verstand.…
Het is warm genoeg om eikes te bakken op de Diestsesteenweg. Ge loopt in Diest rond, of ergens anders, en ge vraagt u af in hoeverre dansen een fysieke inspanning is. Uit een raam dwarrelt muziek. Zweet kietelt uw slapen. Ge…
Het is nog steeds bloedheet. Uw kin hangt op uw borst en uw paard sjokt vermoeid door de prairie. Het zadel schuurt aan uw kont en ge hebt dorst. In de verte gloort het silhouet van een saloon. Of een…
Het is warm. De beats zijn zwoel maar simpel. Ge hangt als een schilderij van Dali over uw terras gedrapeerd. De temperatuur dwingt u tot keihard niksdoen. Het enige wat nog net lukt, is uw verstand op nul zetten met deze…
In de krant staat dat er een programmafout in mijn empatische brein zit.
Ik zei goeiedag en hij zei ZIE MAAR DAT GE U VAN ONDER TOT BOVEN INSMEERT WANT ZE VRETEN U HELEMAAL OP DAAR IN HET BOS en ik zei okee okee okee meneer gij heet zeker Capslock?
In opdracht van het Minderhedenforum verzorgde ik de layout van de brochure Hefbomen voor lokale besturen – Lokaal Memorandum 2018.
Vandaag mocht er een vinkje bij een bijzonder exemplaar. De fladderende Fabiola, de Maxima van de vlindertuin.
Ik vraag aan de boom aan de overkant of ik korting krijg op het internetabonnement als ik aan Telenet zou melden dat ik mijn facturen liever digitaal ontvang dan op papier.
In een andere wereld was ik misschien een hele grote voetballer geworden, maar die andere wereld heeft me altijd aan de reet kunnen roesten.
Ooit kregen we drie poezen. Mijn zussen en ik mochten er elk eentje kiezen. Die van mij bleek een hekel te hebben aan opgetild worden. Ik noemde haar Trinet en vond haar tot ze dood ging redelijk stom. Voor een…
Ik wachtte voor het stoplicht. Aan de overkant van het kruispunt stond een bloembak. Ik moest denken aan een krantenkop die ik las in de ochtend. Amsterdam vindt groene oplossing tegen wildplassers. Dat is een onvolledige kop, dacht ik. Daar…
Er werden gedichten in het zand gereden en dat had iets te maken met J. Slauerhoff, die omwille van zijn astma elk jaar een tijd op Vlieland doorbracht. Ik las op Vlieland de Wikipedia-pagina van J. Slauerhoff, en dat moet ge ook een keer doen als ge denkt dat uw leven kut is en dat ge altijd ziek zijt.
Zal Broze Terminator erin slagen om de Vodde Luiers aan de overwinning te helpen? Of worden de blessures van Nickname TV-Pony hen fataal?
En wat gebeurt er met mij als ik klusjes moet doen die ik stom vind? Ga ik dan moeilijk doen? Ga ik zeuren? Ga ik dan jammerend achter een struik op mijn pruillip zitten kauwen? Nee hoor, niets van dat alles. Als ik klusjes moet doen die ik niet fijn vind, dan wordt de rücksichtslose houthakker in mij wakker.
Het tellen was soms zenuwslopend. Mijn ervaring met computerspelletjes kwam goed van pas, want er waren veel momenten dat er meerdere voertuigcategorieën tegelijkertijd passeerden, en mijn duim moest behoorlijk multitasken op mijn telefoon. Enkele voetgangers moesten over voorbijrollende olievaten springen. Even meende ik in de verte Donkey Kong te ontwaren. ”Ik reken wel op een highscore,” merkte de huismuze op nadat ze mij een half uur lang had zien klikken en kreunen.
Hij had gezien hoe ik twee van zijn broers en een stuk of vijf neven en nichten met wortelstok en al uit de bodem had gesleurd en ze achter in de tuin bij een berg afval had gesmeten. Zoiets maakt natuurlijk indruk, hoe zoudt ge zelf zijn nietwaar.
In Amsterdam wonen reigers.
Veel reigers.
In Amsterdam schijten de reigers op balkons, uw hoofd en de stoep.
In mijn vlaamse jeugd en in mijn leven wonen weinig reigers.
