Vuurwerk is toxic mas­cu­linity

Nog even over dat vuurwerk. Het Neder­landse journaal pakte gis­teren uit met een daling van het aantal vuur­werk­slacht­offers. Vorig jaar waren dat er 1212, dit jaar – hoezee – slechts 1162. Ik hoor toch vooral dat we nog steeds met zijn allen fan zijn van een tra­ditie die iedere keer meer dan duizend slacht­offers maakt. Als ik een land was, ik zou me diep schamen.

Doden en gewonden, afge­rukte lede­maten, mili­eu­ver­vuiling, vogels die sterven van de honger omdat ze hun ter­ri­torium ont­vluchten, ang­stige huis­dieren, stank, lawaai, hier een ont­ploffing, daar een dak in de fik. Als je een feest­concept zou pitchen met dit soort neven­ver­schijn­selen, dan loop je het risico dat je gecol­lo­queerd wordt.

Ik hoef al die kwa­lijke gevolgen niet meer te benoemen, we zien allemaal wat er gebeurt. Als je nog steeds het afsteken van vuurwerk ver­dedigt door te lallen dat ze gof­fer­domme vamme tredities motte blijve, dan ben je een ego­ïs­tische lul. Als je naar de sta­tis­tieken kijkt, is de kans bovendien groot dat je een man­ne­lijke ego­ïs­tische lul tussen de 18 en 35 bent. En je verpest het feest voor iedereen.

Ik durf tijdens de jaar­wis­seling mijn huis niet meer uit. Ik wil mijn poezen gerust­stellen, en ik wil de brandweer kunnen bellen als mijn dak in de hens vliegt. Mijn lief en ik zijn heel goed in het bouwen van knusse feestjes, maar de fees­te­lijkheid lijdt elk jaar weer een beetje onder dat ego­ïs­tische geknal. Dit jaar vond ik voor het eerst woorden voor het gevoel dat tijdens oude­jaars­avond aan mijn schouders trekt: ik voel me geïntimideerd.

We weten allemaal dat vuurwerk geen goed idee is, we kunnen allemaal een hele hoop argu­menten opsommen. Er is een groot draagvlak voor verbod en hand­having. En toch laten we ons elk jaar weer inti­mi­deren door een hoop jonge ego­ïs­tische mannen zonder empathie die ten koste van iedereen stoer lopen te doen. Vuurwerk is toxic mas­cu­linity. Weg ermee.