Wormen

Ik wil het helemaal niet over oorlog hebben. Ik wil een gedicht schrijven over wormen. Een kort gedicht, krachtig en onver­mijdbaar. Ik wil het gedicht voor­dragen in de woon­kamer van Mark Rutte, hij hoeft niet eens thuis te zijn als ik dat doe, maar er moet een gedicht over wormen in de lucht hangen als hij later thuiskomt, straks na het ver­kon­digen van oorlogstaal.

Want dat is wat Mark Rutte doet tegen­woordig, oor­logstaal ver­kon­digen. Dat gaat als volgt. We gaan inves­teren in wapens en defensie, zegt Mark, omdat we daar veel geld mee kunnen ver­dienen. Pardon, zegt Mark. Ik ver­sprak mij. Omdat we bin­nenkort oorlog krijgen, dat is wat ik bedoel. Zenuw­achtig neemt Mark een slokje water.

Ik wil het helemaal niet over oorlog hebben. Ik wil een gedicht schrijven over doodgaan. Een kort gedicht, krachtig en onver­mijdbaar. Ik wil het gedicht voor­dragen in de woon­kamer van Mark Rutte, het hoeft niet eens de woon­kamer te zijn, het kan ook in de hal. Ik kan heel luid voordragen.

Mark ver­kondigt verder. Hij haalt een mooie ver­ge­lijking uit zijn bin­nenzak. Kijk, zegt hij. Oorlog en kli­maat­ver­an­dering, dat is ongeveer het­zelfde. We weten zeker dat het ervan komt, dus we moeten ons voor­be­reiden en inves­teren in oplos­singen. We vragen jullie allemaal om offers te. Een adviseur trekt Mark aan zijn mouw, er wordt gefluisterd. Pardon, zegt Mark. Ik ver­sprak mij. We gaan inves­teren in oorlog, dat van het klimaat was geen goede ver­ge­lijking. De adviseur veegt zijn voor­hoofd droog.

Ik wil het helemaal niet over oorlog hebben. Ik wil een gedicht schrijven over wormen, dansend onder de grond. Ik sta in de hal van het huis van Mark Rutte, het huis is leeg, het is er netjes, het ruikt naar teflon. Aan de muur hangt een spreuk van bell hooks. War in its essence is another form of capi­talism.

Dat van die spreuk weet ik niet zeker, maar het is mijn gedicht ver­domme. Ik sta ook niet echt in het huis van Mark Rutte, en gelukkig maar. Er zijn duizend plekken waar ik liever wil zijn dan in het huis van Mark Rutte. In mijn eigen huis bij­voor­beeld, of in het huis van mijn vrienden. Op res­taurant, of onder de douche. In het bos, of aan de waterkant. Slapend in het gras, dromend van koekjes. Of zelfs onder de grond wil ik nog liever zijn. Dood, onder de grond, waar de wormen dansen, en knab­belen aan mijn ont­bin­dende lijf. Aan mijn lijf, aan uw lijf, en op een dag ook aan dat van Mark Rutte.