Nachtschade
Ik heb tomaten geplant in een tuin waar slakken de baas zijn. Op het internet lees ik dat slakken geen tomatenplanten lusten, maar ook dat The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert de favoriete film is van Tom Van Grieken. Ik weet niet wat ik nog moet geloven tegenwoordig.
Ik had een afdakske gebouwd om de tomatenplanten droog te houden, het zou stom zijn om dan geen tomaten te planten. Bovendien stonden de jonge plantjes al weken op mijn vensterbank uit hun kluiten te groeien. Op zeker moment moet ge uw kinderen toch de straat op sturen, voor ge het weet staan ze te puberen op uw vensterbank. Ik heb zo al genoeg aan mijn hoofd.
Mijn lief noemt het afdakske liefkozend de bushalte. In de bushalte staan nu een paar zieltogende tomatenplanten in een bedje van stro, geflankeerd door een schaaltje bier uit de Aldi. Ze wachten op de bus die zomer heet. Dat wachten is weinig succesvol, zo heeft de Green Zebra al het loodje gelegd onder een deken van slijmsporen. Ook de Mirabelle Blanche laat depressief de bladeren hangen onder het gewicht van de wanhoop. Ik kruis mijn vingers voor de pruimtomaten.
Elke ochtend ga ik op wandel in de tuin, en neem ik de nachtschade op. Het is een slakveld. Om te bekomen rust ik uit in mijn bushalte, en spreek de dappere tomaten moed in. Hou vol, kameraden. Die slakken moeten ook eten. Als er niks aan uw bladeren knabbelt, zijt ge geen onderdeel van het ecosysteem. Ga weg, roepen de tomaten. Met uw woordspelingen uit de Aldi. Gij ligt ’s nachts warm in uw bed, onnozelaar. Laat ons gerust. Er komt hier geen bus, pias.
Ik heb geen zin in puberende tomaten, en trek me terug in mijn warme huis. Een fletse voorjaarszon schijnt op de lege plek op de vensterbank. Ik vul het stemformulier in dat de Belgische ambassade mij toestuurde. Als het niet regent, doe ik het zometeen nog op de post. Alvast één stem die niet naar de fascisten gaat. Verder hou ik mijn mond en wacht ik op de bus die zomer heet.

PS Ik heb een boek gemaakt. Alle info via deze link.