Middelvingertjes
Ik hou niet van mannen met mijters, maar wie ben ik. Ik heb geen kinderen, dus ik hoef ook niet jarenlang te liegen over een bejaarde piechem die over gladde daken taffelt om het kapitalisme te promoten. Ge kunt er niet onderuit: Sinterklaas doet zijn intrede. Zoals dat gaat ieder jaar, ergens en overal, met een boot en een paard en pieten en een slecht acterende burgemeester die witte handschoenen schudt in naam van alle brave kinderen. Die kinderen zien er content uit, ik moet niet zo zeuren.
Minder content zijn de demonstranten. Ze staan ergens weggemoffeld in een hoekske, ze roepen dat zwarte piet racisme is. Sinterklaas hoort het niet, hij zwaait met zijn witte handschoenen naar de mensen, fotografen schieten plaatjes. Ergens staat een jongetje van een jaar of tien, hij draagt een kleurrijk pak, zijn gezicht is zwart geschilderd. Het jongetje zwaait niet naar de sint. Hij kijkt boos en steekt twee middelvingertjes omhoog, in de richting van de demonstranten. Hij schreeuwt maar foto’s maken geen geluid.
Het is een jongetje. Een lief klein jongetje zoals ge er allemaal wel eentje kent. Ook hij glundert als hij een kadootje openmaakt, ook hij huilt als hij valt met de fiets. Ook hij heeft grote mensen in de buurt die zijn eten koken en hem vertellen hoe de wereld in elkaar steekt, zelfs al is dat maar het halve verhaal. Want er zijn ongetwijfeld dingen die niemand aan dit jongetje vertelt. Dat het in dit leven altijd witte mannen zijn die de mijter dragen, bijvoorbeeld. En dat kleine meisjes niet leren schreeuwen met hun middelvinger.
