Mede­lijden

We werden aan­ge­reden. Het was een hele kleine aan­rijding, niemand was gewond, enkel mijn adre­naline was total loss. Een minuut na de botsing ont­moetten we de aan­rijder op de parking van een tank­station. Hoewel de schuld over­dui­delijk niet in mijn handen lag, ging de aan­rijder zonder aar­zelen op standje gas­lighting. Hij had me vanuit het linkervak op een rotonde de pas afge­sneden en daardoor met zijn flank onze bumper geschampt. Dom en roe­keloos rij­gedrag, dat stond buiten kijf. Toch was hij het slacht­offer, want nee nee nee hoezo meneer het is allemaal niet zo erg nee ik ben het niet met u eens want kijk ik heb gelijk en nee ik ga dat for­mulier niet invullen. Hij keek schaap­achtig, het was een lange man met veel te veel non­cha­lance. Hij deed me denken aan zo’n opblaasbare wie­belpop die je bij eve­ne­menten ziet. ‘Als u niet begrijpt dat u in de fout was, dan bent u een gevaar op de weg’. Deze quote van de week kwam van de huismuze, die ver­volgens ook de hel­derheid van geest had om foto’s van het gebeuren te nemen. Ik kon amper mijn knik­kende knieën bedwingen terwijl ik me afvroeg waarom deze malloot mij een malloot vond. We wis­selden tele­foon­nummers uit, waarbij ik god­betert moest uit­leggen hoe hij in zijn telefoon zijn eigen nummer kon opzoeken. Op de ach­terbank van zijn wagen zaten twee grote honden. Een vaag gevoel van mede­lijden overviel me.