Loeien

Het stop­licht waar ik moet wachten ligt naast de brand­weer­ka­zerne. Ik wacht op groen en doe mijn best om niet mee te huilen met Sjonnie, die naast mij – van­achter de tralies van zijn draagmand – hart­ver­scheu­rende kreten uit­stoot. Er zijn weinig vol­wassen ver­ant­woor­de­lijk­heden die mij zodanig ont­hutsen als de ver­plichting een poes in een mandje te proppen. Ik vraag poes altijd om consent als we naar de die­renarts gaan, maar ik heb zelden de indruk dat hij begrijpt wat ik vraag. Achter mij knalt een brand­weer­wagen uit de poort van de kazerne. Loeiende sirenes en Keanu Reeves aan het stuur. Als ik niet geramd wil worden, rest me geen andere keuze dan hots­klabots de stoep naast het stop­licht op te rijden. Sjonnie loeit zijn consent aan flarden en ik schiet vol. Als de brand­weer­wagen de hoek om is, springt het licht op groen. Tranen bedwingend zet ik de reis naar de die­renarts verder. Sjonnie jammert luider dan ik. Baas boven baas.