Fascistennieuws
‘Zet het fascistennieuws maar aan.’ De huismuze schept een lepel andijviestamppot op mijn bord, ik klik op play. Het is een ijzeren traditie in ons kleine huishouden. Tijdens de avondmaaltijd aan het nietige keukentafeltje kijken we op de ipad naar het zesuurjournaal. Ons persoonlijke leven is stil en geborgen, maar we zijn graag op de hoogte van wat er speelt in de grote luide wereld aan de buitenkant van onze stulp. Naast de digitale ochtendkrant en een hoop andere nieuwskanalen, is het avondjournaal een belangrijk orgelpunt in onze dag. Na de maaltijd laten we de actualiteit dan los en gaan we onderuit op de bank. De wereld verdwijnt, en voor even is onze stulp het hele universum.
Sinds kort is het journaal het journaal niet meer. Sinds kort spreken we hier in huis over het fascistennieuws. De grote luide wereld is verworden tot een beerput van discriminatie en machtswellust, en journalistiek maakt plaats voor propaganda. Het wordt steeds moeilijker om alle ellende van ons af te schudden als we ’s avonds onderuit gaan.
Ik neem de tube mosterd en knijp een klodder over mijn stamppot. Lief vraagt of het niet te droog is. Het is niet te droog, het is heerlijk. Op het fascistennieuws legt een racist uit dat hij geen racist is. Ik heb zin om de tube mosterd in zijn ogen uit te knijpen. Braaf eet ik mijn bord leeg. Als we klaar zijn, gooi ik mijn ipad in de vuilbak. Weg met de wereld.
