Char­latans op blote voeten

Een of andere char­latan vertelt dat ik mijn drukke geest tot rust kan brengen door in touch te komen met mijn gevoels­li­chaam. Dat het gedaan is met onver­wachte stem­mings­wis­se­lingen als ik naar buiten ga op blote voeten. Waarom schotelt het internet mij dit voor? Welke holis­tische kwibus heeft mijn algo­ritme gekaapt? Ik klik de char­latan weg en kijk door het raam. Het sneeuwt. Niet veel, het is natte sneeuw, het wit zit enkel in de lucht. Maar het sneeuwt. Er zijn weinig dingen die mijn drukke geest beter tot rust kunnen brengen. En al heb ik niet veel aan deze natte prut die kort na de landing weg­smelt, heel even voel ik mijn schouders zakken door de kin­der­lijke hoop op een dik winters tapijt waarin elk geluid gedempt wordt. Het geraas van auto’s, het geruis van machines, het gevloek van char­latans op blote voeten. Sneeuw sust alles. Sneeuw is stilte die ge kunt vastpakken.