Gemoe­deren aan gruzelementen

Mijn gemoed wordt beschoten. Kyiv is ver van hier, en behalve stij­gende prijzen van dit of dat heb ik – fingers crossed – weinig te vrezen. De zon schijnt, mijn huis ligt niet in puin, er is geen lucht­alarm, ik heb geen geliefden ver­loren, niemand moet op de vlucht, ik klooi wat in de tuin zonder angst dat de bom valt, ik ben een gelukzak in een land zonder noe­mens­waardige con­flicten. Ik ben nog heel, maar mijn gemoed valt in scherven uit elkaar.

Is dat wat macht is? Con­trole over het gemoed van mensen? Is dat wat ze doen, dic­tators? Ik voel me donker en somber. Elke porie van mijn inborst ademt twijfel en onbegrip. Ik snap best dat je naar de wapens grijpt als een dol­ge­draaide psy­chopaat je land bin­nenvalt, maar het concept van oorlog is een ano­malie in mijn hoofd: het past niet. Het wil er niet in, het kan er niet meer bij. Ik tors na ette­lijke jaren in dit tra­nendal al meer onge­rijmd­heden dan me lief is, en oorlog rijmt helemaal nergens op.

De wereld is al donker genoeg. Er lopen al meer dan genoeg into­le­rante rechtse lul­buffels rond. Er is al meer dan genoeg racisme en onver­draag­zaamheid. Min­der­heden hebben al meer dan genoeg te lijden. Het patri­ar­chaat heeft de wereld al meer dan genoeg bevlekt met de vieze onge­wassen sluier van toxic mas­cu­linity en machtsgeil kapi­ta­lisme. Ons gemoed telt al meer dan genoeg barsten. Maar toch. Er kan nog meer bij. Meer oorlog, meer wapens, meer lul­buffels, meer somberte.

Of die Rus­sische macho zijn gewelds­orgie nu tot een bevre­digend einde weet te schieten of niet, het kwaad is al geschied. Ons gemoed ligt al bloedend in de goot. Ik had nog hoop en idealen, ik noemde mezelf pacifist. Maar die hoop is kleiner, de idealen zijn troebel. Paci­fisme? Ik ben al blij als ik de gas­re­kening kan betalen. Dat is wat ze doen, de dic­tators. Ze bezoe­delen een klein stukje wereld met bommen en gra­naten, maar ze ver­vuilen een veel groter gebied met zwart­gal­ligheid en som­berte. Met flui­tende kogels en wapentuig ver­moorden ze levens en liefde op slag­velden, met onzichtbare kogels schieten ze ver van dat slagveld gemoe­deren aan gruzelementen.