Alles is ongrijpbaar

We kregen een sms van de fiet­sen­maker. Uw fiets is her­steld, als­tu­blieft dankuwel. Geen bericht waarvan een mens per se in car­na­vals­lie­deren uit­barst, ware het niet dat we onze fietsen sinds juli vorig jaar niet meer gezien hadden. Een half jaar stonden ze te ver­stoffen in een maga­zijntje, wachtend op onder­delen die niet wilden komen. Er was een pan­demie, fabrieken waren dicht, er lag een pira­ten­schip dwars over Maas en Waal, per­soneel viel uit, fietsen bleken onbe­langrijk. Mijn begrip voor alles is groot, mijn con­ditie dacht er het zijne van. Gebeld met de fiet­sen­maker, gemaild naar de fabrikant, gebeld naar de fabrikant, kwaad geworden, op wie zijn we kwaad, geen idee. Dan maar wan­delen, en wachten, steeds maar wachten, wachten op de wagen in de nacht. Dat is van Raymond, het valt hier uit de toon, maar vooruit. Soms vallen dingen uit de toon. Het leven is vol van wachten, bovenal ongrijpbaar.

Ik lees De Goede Zoon. Het is een boek, de schrijver heet Rob. Het is een boek met mooie letters, nog mooiere zinnen, het won een prijs, terecht. Schrijven en het daar­op­volgend lezen kan niet genoeg geprezen worden. Hoera voor Rob en zijn Zoon. Mijn lezen is rom­melig, op eender welk tijdstip, maar vooral ‘s avonds. Soms ‘s nachts als ik de letters van de dag niet uit mijn hoofd geslapen krijg. De Goede Zoon is bijna klaar, een dag lang keek ik uit naar de avond van het laatste hoofdstuk. Een boek uit is als uit­a­demen. Blad­zijden lang hap je adem naar binnen, zwelg je taal en fan­tasie, tot het klaar is. Dan kun je los­laten en opwarmen voor een anders gekafte ademteug. Dat lukte deze keer niet. Er zat een tech­nische drukfout in het boek van Rob. In plaats van het laatste hoofdstuk vond ik de eerste dertig blad­zijden, opnieuw, identiek aan waar ik begon met ina­demen. Nu heb ik wel­iswaar een collector’s item in de kast, maar ik weet niet hoe ik dat collector’s item moet uit­a­demen. Wachten op een verhaal, vooraan in mijn hoofd. Het lezen stokt, het leven hapert, een drukfout in de sterren, dat is een ander boek, alles is ongrijpbaar.

Er hangt een voe­der­huisje in de tuin, spe­ciaal voor Lucky. Lucky is een sciurus vul­garis, hij eet hazel­noten, pinda’s en wel­licht ook vlaai als hij het zou krijgen. Sinds er twee tuinen ver­derop honderd bomen zijn gekapt, is Lucky schuchter. Het zijn niet echt honderd bomen, zo voelt het wel, en Lucky is niet echt schuchter, hij is van de aard­bodem ver­dwenen. De luchtbrug naar onze tuin is door­ge­knipt, andere paden zijn kaal en onher­bergzaam. Zal Lucky ooit terug­keren naar ons met noten gevulde huisje, of blijkt maar weer eens hoe mee­do­genloos het hout­hakkend men­senkind de andere dieren naar de ver­doe­menis klieft? We wachten maar weten niet. Plots zagen we de noot­voorraad slinken. Door­boorde hazel­noten en geschilde pinda’s. Het was een zooi in en om de voe­der­tafel, en zo hoort het. Onze harten klopten sneller. Was onze vul­gaire sciurus terug? Had Lucky met zijn pluchen pootjes een nieuw oli­fan­ten­paadje gestanst? De huismuze ging op inspectie. Ter con­trole van de voorraad stak ze haar hand in het voe­der­huisje, waaruit geschrokken een muis ont­snapte. Een huis‑, dwerg- dan wel bosmuis, maar geen lang­ver­wachte Lucky. Het wachten duurt wederom langer, mis­schien krijgen we een sms bin­nenkort. Uw eek­hoorn is her­steld, als­tu­blieft dankuwel. Het was wachten op onder­delen. We weten het niet, alles twijfelt. Het leven gooit dingen in het rond, soms hier, meestal daar, door­gaans waar dan. Is het in mijn richting, dan probeer ik te grijpen. Mijn reflexen zijn traag en ontoe­reikend. Alles gooit, alles is ongrijpbaar.