• Wannes Daemen

No future

Ik sta achter glas in een huis onder wassend water. Achter het raam van de bad­kamer van het huis neemt dat wassen bij­belse pro­porties aan en wordt de wijde omgeving ramp­gebied genoemd. Ik heb geluk. Mijn kelder loopt voor­alsnog niet onder en de straat wordt als altijd door voer­tuigen bereden. Elders is het anders. Elders stroomt het over en loopt het onder. Dit heb ik nog nooit mee­ge­maakt, zegt wie dan ook in de buurt van een microfoon. Ik sta achter glas in een huis onder wassend water, en ik kus mijn twee pollen. Blij dat ik niet op het nieuws moet met laarzen en een microfoon.

Kijk hier. De huismuze wijst naar een kaart van West-Europa met daar­overheen een gigan­tische regen­boogwolk. Aan de rand is de wolk wit en geel, in het centrum rood en paars. Haar vinger rust op een don­ker­paarse vlek. Kijk hier, dit zijn wij. In het hui­lende oog van de storm. We checken voor de zoveelste keer of onze kelder niet ook aan het huilen is. De vloer voelt klam en vochtig, maar het stroomt of loopt over noch onder. We hebben geluk. Wij behoeven geen zand­zakken. Mijn lief brengt wat hout en planken in droge vei­ligheid, je weet maar nooit. Ik help niet, want er danst een tweede prik door mijn koortsige aderen en ik kan amper een kop koffie tillen. Ook dat nog. Ik sta in een kelder in het don­ker­paarse oog van een storm, en ik kus mijn lief. Blij dat ik droge voeten heb, en geen zandzakken.

Hoog boven de regen­boogwolk, achter ver­ga­der­tafels, wordt een pakket maat­re­gelen voor een kli­maat­neu­traal Europa gepre­sen­teerd. Iets met een groene deal en minder CO2 en meer zon­ne­pa­nelen en dat het over dertig jaar allemaal beter wordt. Prima maat­re­gelen, helder en begrij­pelijk, er is over gesproken en over nage­dacht. Maar het is te laat. Het worst case sce­nario waar de maat­re­gelen ons voor moeten behoeden ont­plooit zich. Nu. Vandaag. Hier. In Death Valley is het 54 graden, hier om de hoek ver­drinkt men in water dat er eerst niet was, overal op aarde zijn mensen op de vlucht voor het weer­be­richt. De huidige gene­ratie groeit op in een wereld waar de vage echo van Johnny Rotten door omge­vallen bomen waait. No future for you. Ik sta hier, in die wereld, en ik adem de klamme lucht van loze beloftes en kapi­ta­lis­tische priet­praat. Maar ik heb geluk. Over dertig jaar ben ik dood, als niet bijna. Blij dat ik dat niet ben, die huidige generatie.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *