Tegel­tuin­angst­dromen

We zakken uit­geput onderuit in de zetel. Anderhalf uur lang onder­gingen we een webinar van Ver­e­niging Eigen Huis over het zoeken en kopen van een woning en wat daar allemaal bij komt kijken. Ik duizel. Sinds we besloten om naar Nederland te ver­huizen, is er een wereld van kennis en infor­matie open­gegaan. Over­drachts­be­lasting, kadas­ter­kosten, roe­rende zaken, finan­cie­rings­voor­behoud, krimp­ge­bieden, aard­be­vings­risico, annu­ï­tei­ten­hy­po­theek, garan­tie­voor­waarden, eind­woning, heu­velrug, Stap­horst. Nee, liefste Funda-algoritme, we willen niet naar Staphorst.

Maartje legt haar vol­ge­schreven noti­tieblok ter­zijde en vraagt of ik screenshots heb gemaakt. Ik knik en zucht. Wat is alles goed geregeld in Nederland, con­cludeer ik. Voor de infor­matie die ik in het afge­lopen anderhalf uur – netjes opge­lijst, helder uit­gelegd, voorzien van voor­beelden – voor­ge­schoteld kreeg, zou ik in België urenlang in het rond moeten goe­gelen, ik zou zes­en­t­wontjusp loketten en over­heids­diensten moeten mailen maar wel­licht bellen, en dan nog zou ik me zitten afvragen of het dit of dat obscure document is waar de bank naar zal vragen. En dan heb ik het nog niet over de vraag hoe we in godsnaam aan de weet komen of dat mooi ogende pand in Gel­denaken waarvan op Immoweb drie wazige foto’s te zien zijn – eentje op zijn kant – ver­warmd wordt met mazout of met een illegale jene­ver­sto­kerij. Op Funda vind ik bij elk huis meer tekst en beeld dan in De Grote Bos­atlas. Lief lief Bel­genland, ik hou van u tot diep in mijn scrotum maar asjeme-fucking-nou wat is Nederland een heerlijk geor­dende verademing.

We weten nog niet precies waar we willen wonen. Ons budget heeft grenzen, de bestem­mingen ook. Gelukkig is Nederland groot. De Randstad is uit­ge­sloten, de bossen van Brabant ook. Rond Zutphen, naast de Veluwe en in Enschede zijn opties als we vrede nemen met kleine kamers en dito opper­vlakte. Lagere prijzen en grote tuinen vinden we in Drenthe en Friesland. Als we kiezen voor onge­stoord en afge­legen, dan komt de wad­denzee dich­terbij. En als we echt gevaarlijk goedkoop willen wonen, zijn er huizen zat in Gro­ningen. De barsten in de muren en de occa­si­onele Harlem Shake moet ge er dan wel bijnemen.

Deze ver­ken­ningsfase is ener­verend. Ik heb nacht­merries over tegel­tuinen en de Rij­dende Rechter, en de voor­lopige onze­kerheid over locatie is tergend. Daar staat tegenover dat dit ook een fase is van fan­ta­seren en dromen. Wat denk­oe­fe­ningen betreft, is alles toe­ge­staan. Zo heb ik alvast laminaat gelegd in een door­zon­woning in Hengelo, heb ik een schutting geplaatst in Dieren en een rijtje mei­doorns in Apel­doorn. Ik heb een terras opge­broken en de tegels ver­kocht in Enschede en ik ben in Stads­kanaal aan de buren gaan vragen waarom er opge­rolde prik­kel­draad op hun plat dak ligt. In een dorpje waarvan ik de naam ben ver­geten heb ik hele rare vlekken uit het tapijt gepoetst en in Oost­don­ge­radeel heb ik een zwembad opgezet in een boom­gaard. In Leerdam heb ik een water­toren roze geschilderd, in Emmen heb ik aan de zon gevraagd of ze voortaan in het Noorden zou willen opkomen en bij Deventer heb ik de A1 een paar kilo­meter in een andere richting gelegd.

De nabije toe­komst is een wazig en ondoor­zichtig moeras van bureau­cratie en badkamerfoto’s, maar in mijn hoofd is alles gren­zeloos. Ik woon dan nog niet helemaal in Nederland, Nederland woont steeds meer in mij.