2020

Bla­blabla Nieuwjaar. Ik sta al met mijn briefke klaar. De aarde heeft wederom een tournee generale rond de zon vol­bracht, en wij aard­lingen zitten te neuten of we het twee­dui­zendtwintig dan wel twin­tigtwintig gaan noemen. Onder­tussen heeft mijn apenland nog steeds geen regering, doen ze bij de noor­der­buren moeilijk over vuurwerk, staat het down under al wekenlang in de fik, en begint pipo de clown in het Midden-Oosten een derde wereld­oorlog. Om mijn hoofd leeg te maken lees ik een dik boek over de meeste mensen en hoe die deugen, waardoor ik uit­ein­delijk nog minder snap van de meeste mensen, en ik kan alleen maar hopen dat 2020 gauw een beetje tot rust komt. Mijn kerst­diner is nog maar half ver­teerd, mag ik efkes? Wil iedereen rustig op zijn rug gaan liggen, een paar keer diep ina­demen en flink van namasté doen? Als we allemaal gekal­meerd zijn, beginnen we gewoon opnieuw. Zonder oorlog, zonder vuurwerk, en mét een regering. Verder wens ik iedereen voort­durend een licht ver­teerbare kar­re­vracht voort­schrijdend inzicht toe. Zelf ben ik tijdens de afge­lopen kerst­va­kantie per­soonlijk en in mezelf tot het vol­gende traag voort­schrij­dende inzicht gekomen. Ik hoop dat het u inspi­reert. Mijn voort­schrijdend inzicht gaat over Quentin Tarantino. 

Al vele jaren ben ik een groot bewon­deraar van Tarantino omwille van een hele hoop redenen, waarvan sen­timent mis­schien wel de belang­rijkste is. Pulp Fiction blies mij als naïef en beginnend mens­persoon van mijn cre­a­tieve sokken en die ervaring draag ik sindsdien als een kadootje met me mee. Dat kadootje krijgt niemand ooit kapot, tenzij mis­schien Quentin zelve. Tijdens de afge­lopen kerst­dagen deed hij ver­dien­ste­lijke pogingen. Ik keek ach­ter­een­volgens The Hateful Eight en Once Upon A Time In Hol­lywood. En ondanks wederom groots kijk­plezier, zijn er twee joekels van schand­vlekken waar ik niet over mag zwijgen. 

De eerste vlek heet sexisme. Er zitten veel te weinig vrouwen in de films van Tarantino. De vrouwen die ge wel tegenkomt zijn grofweg in drie cate­go­rieën te ver­delen. Eén. Vrouwen die zo stoer doen dat ze one of the guys worden. Twee. Vrouwen die gewoon heel eerlijk zijn over hoe graag ze willen neuken of pijpen. Drie. Vrouwen die op gro­teske wijze in elkaar worden geslagen. Dat is al heel lang niet grappig meer, Quentin, dat is – voor een man met een platform als het uwe – ronduit ziekelijk. 

De tweede vlek heet zatte nonkel en gaat over geweld. Ik heb niet veel moeite met geweld in films, mits func­ti­oneel gebruikt. Bovendien kan bruut geweld ook heel grappig zijn, zie bij­voor­beeld de manier waarop John Travolta in Pulp Fiction per ongeluk ene Marvin om zeep helpt. Onver­wacht en bloe­derig, maar wat mij betreft ook heel lach­wekkend. Geweld speelt een grote rol in het uni­versum van Tarantino, en dat ziet er vaak heel geslaagd uit. Maar even vaak slaat de regisseur zijn met roestige nagels ver­ste­vigde plank helemaal mis. Hij maakt dan – met geweld – een helder punt, en als ge dan zegt Okee Quentin, helder, ik snap uw punt, dan blijft hij onge­ge­neerd verder kloppen. En dan lijkt zo’n scene vol bruut en bloe­derig geweld opeens op de zoveelste grap van uw zatte nonkel tijdens een fami­lie­feest. Ge kent dat wel, zo’n lal­lende dron­kelap die met veel bom­barie een belegen mop uit de doeken doet en aan het eind ervan de pointe pre­sen­teert als was het de meest ver­ras­sende plot­wending ooit aller tijden in het uni­versum. En terwijl ge heel hard uw best doet om schaap­achtig te lachen met de dronken pointe, stoot zatte nonkel een keer of drie tegen uw schouder, terwijl hij doet van hebt ge’m? hebt ge’m? snapt ge’m? wagagahaha, onderwijl de zoge­naamd spec­ta­cu­laire pointe enkele malen her­halend alsof ge het niet goed gehoord hebt. Zo zien de geweld­scènes van Tarantino er vaak uit. Als een lal­lende dron­kelap die pas tevreden is als hij zijn voor­spelbare clou zeven keer te veel in uw oor heeft mogen tuffen.

Don’t get me ver­keerd, ik geniet nog steeds van de films van Tarantino. The Hateful Eight is een heerlijk droog­ko­mische dia­lo­genfilm, en Once upon a time enzo­voort is wat verhaal betreft mis­schien wel zijn leukste ooit. Maar mijn – jawel – voort­schrijdend inzicht ver­andert mijn blik op de regisseur. Hij is erg geta­len­teerd, maar hij is ook erg vrouw­on­vrien­delijk. En als puntje bij het geweld­dadige paaltje komt, trekt hij net iets te vaak zijn vat met zatte nonkels open. 

Of ge het daar nu mee eens zijt of niet, ik wens u voor het komende jaar veel gelijk­aardige voort­schrij­dende shit toe. Ver­ander van mening en geef toe dat ge het ver­keerd had. Hou op met vuurwerk, blus de bos­brand, en zeg nee tegen oorlog. En als ge dit jaar films gaat maken: maak films met vrouwen die gewoon zichzelf zijn in plaats van een halve man, vrouwen die ook iets anders willen dan neuken of pijpen, en vrouwen die niet in elkaar geslagen worden. 

Wat er ook gebeurt, ik wens u het allerfokkingbeste. 

Uw kapoen, Wannes.