Theo Francken

Ik vind Theo Francken stom. Ik weet het, dat is spijtig, maar ik heb daar ook niet voor gekozen. Theo heeft dat zelf gezocht. Ette­lijke keren per week zegt en schrijft Theo dingen waar mijn haren van overeind gaan staan, ver­volgens over­ver­moeid weer gaan liggen om tot slot van pure ellende uit mijn lijf te vallen. Veel haar heb ik onder­tussen niet meer over. Na vandaag overweeg ik een krachtig haar­groei­middel, want Theo maakt het weer bont. Het zijn bin­nenkort ver­kie­zingen, en de gewezen staats­se­cre­taris smijt met rechtse pro­pa­ganda en vuil­bruine popu­lis­tische priet­praat gelijk een baviaan zijn drollen tegen de ruiten van de jungle flikkert. Ja ik weet het, de jungle heeft geen ruiten. Maar Theo ver­koopt ook voort­durend dol­dwaze fabeltjes, mag ik efkes? 

Heden­ochtend zaten Theo Francken en zijn half­broer Tom Van Grieken in een radio­studio kunstig eigen­ge­draaide bolussen naar elkander te smijten. Ze werden geïn­ter­viewd over allerlei aspecten van de migra­tie­crisis, wat mij betreft nog steeds het meest opge­klopte lucht­kasteel sinds die play­backers van Milli Vanilli van hun troon vielen. Ik blijf het zeggen en ik zeg het gewoon nog een keer: er is hier helemaal geen crisis. Politici doen over­dreven moeilijk, radio en tele­visie ver­geten elke nuance, burgers worden over­dreven bang, maar migratie is gewoon een oplosbare kwestie. Hou in godsnaam op met mij een rad voor ogen te draaien. 

Dat Tom en Theo er wederom in slaagden de goe­ge­meente ervan te over­tuigen dat ze lid zijn van ver­schil­lende par­tijen, it baffles me. Ik zie nog steeds erg weinig ver­schil tussen het Vlaams Belang en die zoge­naamd nieuwe Alli­antie. Doch dit ter­zijde. Ik zie niet eens het ver­schil tussen Gert Ver­hulst en onze GFT-container, dus er zal wel iets schelen met mijn beoordelingsvermogen. 

Theo mom­pelde tussen het drol­werpen door iets over een tas­kforce die hij zou willen oprichten om vluch­te­lingen met een tij­de­lijke ver­blijfs­ver­gunning die geen werk hebben en niet geïn­te­greerd zijn op een veilige manier terug te sturen. Dat plan bedacht hij van­ochtend toen hij voor de zoveelste keer wakker werd met een totaal gebrek aan inspi­ratie of wer­ke­lijk­heidszin. Waar elk normaal mens zich op zo’n moment zou afvragen of hij niet wat langer moet blijven liggen, wandelt Theo de eerste de beste studio binnen om een wil­le­keurige microfoon vol vitriool te tuffen. Hebt ge daar wel goed over nage­dacht, Theo? Nee, meneer, maar ik heb zoveel kaka in mijn broek waar zijn hier de ruiten? 

Vluch­te­lingen die niet geïn­te­greerd zijn. Ge hoort dat wel vaker in vuil­bruine kringen. Niet geïn­te­greerde bui­ten­landers. Alloch­tonen die niet willen inte­greren. Mis­lukte inte­gratie van deze of gene. De natte droom van elke rechtse zwanzer is een soort gelijk­scha­keling van alles en iedereen. Dezelfde normen en waarden, dezelfde ideeën over werk, gezin, huwelijk. Iedereen lekker geïn­te­greerd. Heerlijk. De dodelijk saaie geza­pigheid van uni­for­miteit als ide­o­lo­gisch wal­halla. Ik krijg er een vieze smaak van in mijn mond. 

Want wat is dat precies, geïn­te­greerd zijn? Nog nooit heb ik een poli­ticus daar een sluitend ant­woord op horen geven. Wel een hele hoop vage aan­zetten die van ver op een ant­woord lijken, maar geen handig lijstje van cri­teria waar – pakweg – een vluch­teling iets aan heeft als hij über­haupt zou willen inte­greren. Nu ook weer niet. Theo gooit zomaar een ver­on­der­stelling op tafel over poten­tiële Belgen die niet geïn­te­greerd zouden zijn, zonder ook maar één ver­dui­de­lijking te geven van dat vage concept, of details over wat die onge­ïn­te­greerde vluch­te­lingen dan wel ver­keerd gedaan hebben. Ik ga me op den duur afvragen of ik zelf wel zo goed geïn­te­greerd ben. 

Ik weet namelijk bitter weinig over pakweg pen­si­oen­sparen, belas­ting­aan­giftes, koop­con­tracten, leningen, domi­ci­li­ë­ringen, arbeids­recht, de konink­lijke familie, de Bel­gische staats­structuur, de RVA, de VDAB of wat er gebeurt als ik in het stadspark in een hoekske tegen een boom ga pissen. Ja sorry, agent ik moest zo dringend hebt ge het niet te warm? 

Ik werk de hele dag in mijn eentje achter de com­puter, ik heb geen diploma, geen kin­deren, geen eigen huis, ik heb een hele kleine vrien­den­kring, ik kijk liever naar het Neder­landse dan naar het Vlaamse journaal, ik ben bij wel­geteld nul ver­e­ni­gingen aan­ge­sloten, ik vind het bela­chelijk dat ik ver­plicht word om te gaan stemmen, ik hou niet van wiel­rennen, ik rook wel eens een krui­den­si­garet, ik vind mos­selen ronduit smerig, ik ga lopen als de dj Les Lacs du Con­nemara draait, ik drink soms Duvel uit een long­drinkglas, ik vind het merendeel van de gas­boetes bela­chelijk, ik betaal graag belas­tingen, ik spuit geen vergif in mijn tuin en ik doe niet aan bum­per­kleven. Om maar te zeggen: ik ben geen gemid­delde Belg. Ik weet niet of dat ook betekent dat ik slecht geïn­te­greerd ben, maar ik voel me in elk geval meer verwant met de nieuwe Belg die zich afvraagt in welk apekot hij is terecht­ge­komen, dan met de gemid­delde autochtoon die het liefst zo orga­nisch mogelijk opgaat in de ano­ni­miteit van het al even gemid­delde burgerschap. 

Mijn woorden zullen u niet meer of minder stemmen ople­veren, Theo. Ik maak me geen illusies over mijn bij­drage aan de grootte van uw kielzog komende zondag. Maar ge jaagt mij op stang, sjarel. Gij kijkt naar de wereld en ge ziet iets helemaal anders dan ik. En al weet ik dat ik niet de kracht of de mid­delen of de argu­menten heb om u van gedacht te doen ver­an­deren, toch moet ik af en toe brullen. Ik weet dat mijn wereld­beeld nooit het uwe zal zijn, maar toch moet ik af en toe efkes met luide trom en veel sca­to­lo­gische ver­wij­zingen van mijn toren blazen. Al was het maar om mezelf gerust te stellen dat uw wereld­beeld nooit ofte nimmer het mijne zal zijn.