Mannen (2)

Ik vind mannen stom. Het zal ver­moe­delijk niet de laatste keer zijn dat ik dat zeg, want ik vind mannen bijna elke dag wel een paar keer stom. Zo bij­voor­beeld mezelf. Ik ben een man en ik ben stom. Ik zag een kortfilm, genaamd Strength, een kleine parel met een prachtig gedicht als rode draad: ‘Lessons in Olympic Weightlifting’ van Adele Hampton. Het gedicht en de film gaan over de fysieke en emo­ti­onele kracht en weer­baarheid van vrouwen. Ik zeg kracht en weer­baarheid, maar ik denk dat het woord strength nog meer ver­ta­lingen kan hebben. Verzin er gerust zelf eentje. 

Strength is een ont­roerend mooi sta­tement. De film is gemaakt zonder hulp van mannen, en hij laat zien dat kracht en door­zet­tings­ver­mogen geen typisch man­ne­lijke eigen­schappen zijn. Het zijn uni­versele men­se­lijke begrippen. Door de – vaak onder­ge­sneeuwde – vrou­we­lijke kant van kracht te laten zien, wordt het begrip rijker, kleur­rijker, en – tiens – krach­tiger. Strength is niet iets van mannen. Het is ook van vrouwen, en dus van ons allemaal. 

Maar ik vind mannen stom, zei ik aan het begin. Dat komt zo. Ik kwam de kortfilm tegen in mijn fee­dreader en ik las de beschrijving. ‘Strength is a film about female phy­sical and emo­tional strength, shot through the lens of a weightlifter.’ Geïn­tri­geerd ging ik kijken. In de eerste shots komt de weightlifter waarvan sprake in beeld, en mijn aller­eerste gedachte was deze. Hey. Die gewicht­heffer is een vrouw. Ik zette de film efkes op pauze, getrou­bleerd door mijn eigen oog­kleppen. Ik zag het woord weightlifter en ik dacht aan een man. Het is pijnlijk om vast te stellen hoe minuscuul het virus van sexisme kan zijn. Hoe ik – in weerwil van mijn woorden – mijn gedachten niet altijd onder con­trole heb. Mijn gedachten zijn mijn grootste goed, maar soms waart er een virus in rond. Ik wil dat virus zien. Ik wil het bij zijn nekvel pakken en met zijn klikken en klakken door het raam van mijn gedachten flik­keren. De straat op. Op straat komt dan een kolonne vrou­we­lijke gewicht­heffers voorbij die het virus onder de voet lopen en tot moes stampen, onderwijl prachtige gedichten reciterend.