First world problem

Het is weer even geleden dat ik het klavier ter hand nam om mijn hoofd leeg te gooien op wat men vroeger een stuk papier noemde. Niet dat een stuk papier tegen­woordig geen stuk papier meer mag heten, maar mijn stukken papier hebben steeds vaker een aan- en uit-knop en allerlei blitse snufjes die mij afleiden waardoor ik niet meer aan schrijven toekom. Laat ik dat mon­kelend een first world problem noemen en verder niet zeuren. Het is lente, de pim­pel­mezen zijn geil en er groeit een kleine pim­pernel in onze tuin. 

Ik heb de afge­lopen weken alleen maar naar rap­pende vrouwen geluisterd. Het is een expe­riment waar ik in de zeer nabije toe­komst met veel plezier en op uit­ge­breide wijs kond van zal doen, in de hoop u allen aan te sporen om meer naar rap­pende vrouwen te luis­teren. Ik vind dat belangrijk. Er wordt in deze wereld veel te weinig naar vrouwen geluisterd, rappend of anderszins. En met luis­teren bedoel ik niet met de afstands­be­diening in de ene en uw scrotum in de andere hand richting de keuken roepen dat ge het wel gehoord hebt god­ver­domme. Nee, ik bedoel luis­teren zoals onze huispoes naar de klank­na­boot­sende poëzie van mijn lief kan luis­teren: ze wendt haar blik niet af, ze houdt haar mond, en ze denkt na. En haar wijd open­ge­sperde ogen doen het besef van een levens­ver­rui­mende aha-erlebnis vermoeden. 

Er staat een interview met Sunny Bergman en Theo Maassen in de Volks­krant. De tenen­krom­mende vol­harding waarmee Theo weigert te luis­teren naar Sunny is stuitend. Ik wil Theo door elkaar schudden en roepen dat zijn blindheid deel van het pro­bleem is, dat hij een systeem in stand houdt door het niet in vraag te stellen, maar Theo is veel groter dan ik. Bovendien weet ik niet waar hij woont en het is bijna weekend. Ik ga nu geen plotse omme­landse reizen maken. Ik ga naar de lente kijken en naar rap­pende vrouwen luis­teren. Daarna ga ik de pim­pel­mezen begluren en wat vaker mijn klavier ter hand nemen. First world problem of niet.