De slimste man ter wereld (2)
Beste Erik,
Hoe is het toch mogelijk, paljas? Ik schreef u vorig jaar al een brief vol met kletsen voor op uw blote kont, maar ge wilt het niet snappen. Uw oogkleppen zitten zo goed dat ge ze niet meer uitkrijgt, zeker? Ik ga met de deur in huis vallen. Vorig jaar bestond de jury van De Slimste Mens uit tien blanke mannen en twee vrouwen. Dit jaar is die verhouding twintig tegen vijf. In uw promofilmke noemt ge dat Next Level. Gelooft ge het zelf, Erik?
In Het Laatste Nieuws zegt ge dat het een droom is om ooit meer vrouwen dan mannen in het programma te krijgen, maar dat dat dit jaar “weer niet gelukt is”. In het Nieuwsblad lees ik dat ge vernieuwing belangrijk vindt voor een spelprogramma. Ge zegt: “Het is niet gemakkelijk om evenveel vrouwen als mannen te strikken. Misschien omdat ze meer drempelvrees hebben?”
Dat soort prietpraat klinkt nogal flabbergastelijk, maar het gekke is dat er een begin van begrip in uw antwoord zit. Drempelvrees. Angst voor dorpels. Ge benoemt het zelf, Erik. Gaat er dan geen belleke rinkelen? Beginnen die oogkleppen niet een heel klein beetje te jeuken? Voelt ge dat frangske in beweging komen, verlangend naar een diepe val?
Ik zal u op weg helpen. Die drempelvrees. Ge gaat mij niet vertellen dat alle vrouwen altijd en overal meer drempelvrees dan mannen hebben, toch? Ge beweert immers ook niet dat mannen a priori assertiever zijn of vrouwen per definitie intelligenter dan mannen. Dat zijn allemaal volstrekt particuliere eigenschappen die geen knijt met geslacht te maken hebben. Meer nog, er zijn meer verschillen tussen mensen van hetzelfde geslacht onderling dan dat er verschillen zijn tussen man en vrouw. Dat beweer ik niet omdat ik toevallig denk dat het zo is, nee meneer, dat beweert de wetenschap. Gij kunt ook goegelen, dus zoek het uit als ge mij niet gelooft.
In mijn brief van vorig jaar vergeleek ik uw show met een kroeg. Zo’n plakkerig bruin café waar een paar tooghangende mannen elkaar aftroeven met sexistische prietpraat en mopkes uit de jaren stillekes. Zo’n typisch Vlaamsch duivenlokaal waar vrouwen en vreemdelingen zich liever niet vertonen. En waarom niet, Erik? Is de drempel te hoog? Ligt er voor uw duivenlokaal een dorpel waar vrouwen en minderheden niet overheen kunnen? Zou het? Of zou het zomaar kunnen dat ge u als vrouw in zo’n prehistorische kroeg gediscrimineerd voelt? Dat ge gekleineerd wordt door de zoveelste grap over uw kapsel of uw tieten? Dat dat bulderlachende mannenkoor een intimiderende werking heeft? Zou het kunnen, Erik?
Kijk, het is simpel. Gij zoekt naar vrouwen. Gij staat op uw drempelke met kwijl in de mondhoek en een bewasemde verrekijker te speuren naar vrouwen die zot genoeg zijn om mee te doen aan het oubollige gegiechel in uw onderbroekenclubke. In uw vacature staan criteria als “vrolijk meelachen als we het over uw lichaam hebben” en “niet moeilijk doen over mopkes met sexistische insteek”. Ge hebt gelijk als ge dat een drempel noemt, Van Looy. Maar het is een drempel die gij daar gelegd hebt. Ge zoudt dan kunnen beweren dat vrouwen bang zijn voor die drempel, maar ge zoudt ook uw café kunnen restylen.
Het is 2019.
Onze wereld draait al jaren op intrinsiek discriminerende mechanismes.
Ge zijt een intelligente mens, Erik.
Gij zijt de baas van een populaire show.
Gij hebt een voorkeurspositie.
Gij hebt een podium.
En wat doet gij met dat podium?
Ge giechelt wat over het scheren van uw ballen, ge vraagt gniffelend aan een kandidate of ze alles doorslikt, en ge poetst uw drempelke weer op voor een karrevracht bulderende blanke mannen en een handvol vrouwen.
Dat is niet Next Level.
Dat is Game Over en dan godverdomme weer helemaal opnieuw beginnen.
