De Notre-Dame

Ik vind de Notre-Dame stom. Okee okee okee ik schrok ook toen ik hoorde dat dat ding in de fik stond, en jazeker het zag er apo­ca­lyp­tisch uit, en inderdaad ge zoudt kunnen zeggen dat het cul­turele of his­to­rische of reli­gieuze of toe­ris­tische hart van Frankrijk een deuk heeft gekregen en jawel dat is tra­gisch en ver­schrik­kelijk en mensen moeten huilen en ge wordt daar efkes stil van en ge denkt waar gaat het toch naartoe met deze wereld maar ge rea­li­seert u dat dat een boutade is die ge beter kunt reser­veren voor als er weer eens hon­derd­dui­zend­mil­joenkwa­dril­joen­on­telbaar vluch­te­lingen het land binnen komen om uw kerken in de hens te steken en uw dochter te ver­krachten en uw tra­dities te ver­trap­pelen en overal de Shania in te voeren en te pro­fi­teren van alles waar gij u jarenlang voor afge­beuld hebt en okee okee okee ge over­drijft een beetje maar uw ver­driet moet gezien worden uw woorden gehoord en ge roept we moeten non­dedju van cloud­funding doen we moeten god­mil­jaarde met zijn allen die Sacré-Cœur weer her­stellen want dat kasteel is van ons van ons van ons hoort ge en ge wilt op shit­tytrip naar Parijs om daar anderhalf uur in de rij te gaan staan om samen met andere cul­tuur­lief­hebbers naar het ver­nieuwde dak­ge­binte van de Arc de Tri­omphe te staan gapen want amai mevrouw amai meneer ze hebben dat schoon geres­tau­reerd ge ziet het ver­schil niet met hoe het was voor de grote stads­brand. En dan denkt ge waarom begint Wannes nu over zwarte piet, want ja daar is hij dan: zwarte piet. En ge rea­li­seert u dat het okee is om triestig te worden van een schoon oud gebouw dat pijn heeft. Het is okee om te schrikken dat er gen­derloze toi­letten komen of iemand tikt u op de vingers voor een sexis­tisch grapke. Het is okee om weer­stand te voelen als ze het over vrou­w­en­quota hebben of over het ver­bieden van stie­ren­vechten. Het is okee om te aar­zelen als iemand u vraagt om minder vlees te eten of uw kerst­stalleke uit het zicht te zetten, of – jawel – over zwarte piet na te denken. Allemaal tra­dities of hoe noemt ge die dingen waar ge u goed bij voelt al jarenlang, allemaal belang­rijke onder­delen van uw leven die u houvast geven en zekerheid en het gevoel ergens bij te horen. Allemaal kleine Parijse kathe­draalkes in uwe kop waarvan ge hoopt dat niemand die ooit in de fik steekt. Want die kathe­draalkes staan daar al zo lang, en ze staan daar zo schoon, in uwe kop. Okee, ze zijn stront­ver­sleten en er zit houtworm in het dak, maar het zijn de beste de mooiste de belang­rijkste kathe­draalkes ter wereld. En zo is dat bij iedereen. Iedereen heeft ne Notre-Dame in haar of zijne kop. Iedereen heeft daar iets heel belang­rijks zitten waar de rest van de wereld met haar of zijn tengels vanaf moet blijven. Ook al weet ge, diep van­binnen, dat het niet erg is. Het is niet erg als er in uwe kop iets afbrandt. Er branden voort­durend overal in het uni­versum al dan niet denk­beeldige gebouwen af, want zo gaat het leven vooruit. Zo fikt de voor­uitgang als een langzaam smeulend vuurke van de ene ver­sleten tra­ditie naar de andere. Om plaats te maken voor iets anders. Iets nieuws, iets onbe­kends, iets fokking span­nends.
Zonder nieuwe en onbe­kende en fokking span­nende dingen gaat ge dood.
Dan brandt ge niet af, nee, ge gaat dood.
Om maar te zeggen.
Laat lekker fikken.
Laat die Notre-Dame.
Laat dat kathe­draalke in uwe kop.
Vroeg of laat was dat toch inge­stort.
Pleng een traan, verlaag de inkom, bouw ernaast iets nieuws.
Iets nieuws en iets fokking span­nends.
Iets dat ge nog nooit eerder hebt gezien.
Sluit uw ogen en zeg.
Vroem pau­keslag.

(Bron afbeelding)