Creditcards
Ik vind creditcards stom. Dat is vermoedelijk geen opinie waar ge gelijk van achterover valt van amai Wannes wat zegt gij nu maar toch. Kredietkaarten bestaan al heel lang (1789!), en ook de frustraties omtrent de uitvinding zijn niet nieuw. Alleen begrijp ik niet waarom we zo’n onding creditcard noemen en niet gewoon hele dure lening. Want dat is het natuurlijk. Als ge bij de bank om een creditcard vraagt, dan zegt de bank glimlachend maar natuurlijk meneer of mevrouw. Hier is een zak met geld veel plezier ermee koop dure dingen hang de patser uit leef de thug life amusez-vous. De kleine letterkes zijn zo klein dat zelfs K. Pinnemuts zou klagen dat hij het niet kan lezen. Ooit – toen K. Pinnemuts nog kon spreken – ging ik in mijn eentje op reis naar Noord-Amerika en Canada. Voor die reis liet ik mij een glimmende kredietkaart aansmeren want ja meneer dat is handig en plezant en zeker in Amerika want daar hebben ze geen briefkes van honderd frank. Ik dus van joepie naar de States en naar Vancouver en de Apple Store van Seattle leegkopen en een auto huren en elke dag zo’n megalomaan continental breakfast en verder de patser uithangen met mijn thug life, ge kent dat. Het was de reis van mijn leven, i kid you not, maar daarna volgde ook het afbetalingsplan van mijn leven. Vier middeleeuwen en een stuk of zes renaissances ben ik bezig geweest om die stomme creditcard slash hele dure lening terug te betalen. Het gemak waarmee ge zo’n kaart kunt krijgen en het gemak waarmee ge dan de patser kunt uithangen, het slaat helemaal nergens op. Als ge u afvraagt hoe het neoliberale tijdperk u langs alle kanten kloten aftrekt, kijk dan twee minuten naar uw creditcard. Dat slaat toch helemaal nergens op. Het is een middel om mensen de duvel aan te doen dus alstublieft hou daar mee op. Wat ik wel heel grappig vind is dat kredietkaart een anagram is van dikkere taart en dat is dus exact wat ge ermee kunt doen.