• Wannes Daemen

Black Hawk Down

Ik vind Black Hawk Down stom. Dat wist ik nog niet toen ik op een avond aan de film begon. Als de huismuze en ik een film kiezen, doen we dat soms op basis van één simpel cri­terium. Zo kozen we laatst een film die aan Dead Poets Society deed denken, een film met een lange titel, een thriller zonder bloed, en een film met een vrou­we­lijke hoofdrol. Zo’n cri­terium maakt het kiezen mak­kelijk, maar het resultaat uiteraard niet altijd bevre­digend. Zo kozen we Black Hawk Down toen ons enige cri­terium was dat het een beroemde film moest zijn. Dat is een cri­terium van lik­me­vestje, maar het was zater­dag­avond en ik kon nog amper het woord cri­terium schrijven. Wij dus naar Black Hawk Down kijken. Het begon allemaal redelijk intel­ligent met een semi-documentaire inleiding in sepia tinten en kleine ali­ne­aatjes uitleg in een stoer let­tertype en het ging over een onderwerp dat ge niet gauw terugziet in de gemid­delde – euh – beroemde film: de Soma­lische bur­ger­oorlog van begin jaren negentig. Om maar te zeggen: de meer­waar­de­zoeker in mijn luie zater­dagse ach­ter­hoofd werd licht geprikkeld. Vijf minuten later was de meer­waarde in geen velden of wegen meer te bekennen. Zonder waar­schuwing werden we onder­ge­dompeld in een zwe­terig, voor­spelbaar en heel erg man­nelijk flut­verhaal vol Ame­ri­kaanse zelf­be­vlekking. Na een kwartier kleed­ka­mer­grappen en van de pot gerukte dia­logen, besloten we dat het wel­letjes was. Ik weet niet hoe de film verder gaat, maar in dat eerste kwartier zat geen enkele vrouw. En okee, in oor­logs­films spelen sta­tis­tisch gezien meer mannen dan vrouwen mee, maar ik zit niet op de leer­school van het leven om na mijn veer­tigste nog een hele avond naar een man­nen­clubke te zitten kijken. Doei Black Hawk Down dus. Later kwam ik erachter dat Ridley Scott en Jerry Bruck­heimer op de regie- en pro­duc­tie­stoel zaten, en dat ver­klaart wel het een en ander. Dat is toch een beetje alsof ge aan Lee Towers en Andre Rieu vraagt om iets te doen met het oeuvre van Fela Kuti. Afgaande op de eerste vijftien minuten is Black Hawk Down een onge­loof­waardige pret­park­ver­telling met men­se­lijke ellende als onderwerp. Na afloop her­innert ge u ver­moe­delijk vooral het pretpark. Fela Kuti daar­en­tegen is helemaal geen film, maar de meest swin­gende ver­tolker van onrecht, onder­drukking en revo­lutie ooit. Als Andre Rieu meer bel­lekes doet rin­kelen dan Fela Kuti, dan is dat helemaal niet erg. Dat komt omdat Andre Rieu nu eenmaal veel meer bel­lekes gekocht heeft. En het is gelukkig nooit te laat om ver­tolkers van onrecht en revo­lutie te leren kennen. Mijn adviezen voor deze week luiden dan ook als volgt:

  1. Black Hawk Down is fout geschreven, het moet Bald Whack Wonk zijn.
  2. Vergeet Lee Towers.
  3. Haal uw schouders op voor Andre Rieu.
  4. Drink niet te veel koffie.
  5. Vind allerlei dingen stom.
  6. Vind alleen dingen stom als ge ook iets anders onwijs te gaaf knet­terfijn supertof plie­zaant vindt.
  7. Vind Fela Kuti onwijs te gaaf knet­terfijn supertof pliezaant.
  8. Dans.
  9. Elke.
  10. Dag.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *