Black Hawk Down
Ik vind Black Hawk Down stom. Dat wist ik nog niet toen ik op een avond aan de film begon. Als de huismuze en ik een film kiezen, doen we dat soms op basis van één simpel criterium. Zo kozen we laatst een film die aan Dead Poets Society deed denken, een film met een lange titel, een thriller zonder bloed, en een film met een vrouwelijke hoofdrol. Zo’n criterium maakt het kiezen makkelijk, maar het resultaat uiteraard niet altijd bevredigend. Zo kozen we Black Hawk Down toen ons enige criterium was dat het een beroemde film moest zijn. Dat is een criterium van likmevestje, maar het was zaterdagavond en ik kon nog amper het woord criterium schrijven. Wij dus naar Black Hawk Down kijken. Het begon allemaal redelijk intelligent met een semi-documentaire inleiding in sepia tinten en kleine alineaatjes uitleg in een stoer lettertype en het ging over een onderwerp dat ge niet gauw terugziet in de gemiddelde – euh – beroemde film: de Somalische burgeroorlog van begin jaren negentig. Om maar te zeggen: de meerwaardezoeker in mijn luie zaterdagse achterhoofd werd licht geprikkeld. Vijf minuten later was de meerwaarde in geen velden of wegen meer te bekennen. Zonder waarschuwing werden we ondergedompeld in een zweterig, voorspelbaar en heel erg mannelijk flutverhaal vol Amerikaanse zelfbevlekking. Na een kwartier kleedkamergrappen en van de pot gerukte dialogen, besloten we dat het welletjes was. Ik weet niet hoe de film verder gaat, maar in dat eerste kwartier zat geen enkele vrouw. En okee, in oorlogsfilms spelen statistisch gezien meer mannen dan vrouwen mee, maar ik zit niet op de leerschool van het leven om na mijn veertigste nog een hele avond naar een mannenclubke te zitten kijken. Doei Black Hawk Down dus. Later kwam ik erachter dat Ridley Scott en Jerry Bruckheimer op de regie- en productiestoel zaten, en dat verklaart wel het een en ander. Dat is toch een beetje alsof ge aan Lee Towers en Andre Rieu vraagt om iets te doen met het oeuvre van Fela Kuti. Afgaande op de eerste vijftien minuten is Black Hawk Down een ongeloofwaardige pretparkvertelling met menselijke ellende als onderwerp. Na afloop herinnert ge u vermoedelijk vooral het pretpark. Fela Kuti daarentegen is helemaal geen film, maar de meest swingende vertolker van onrecht, onderdrukking en revolutie ooit. Als Andre Rieu meer bellekes doet rinkelen dan Fela Kuti, dan is dat helemaal niet erg. Dat komt omdat Andre Rieu nu eenmaal veel meer bellekes gekocht heeft. En het is gelukkig nooit te laat om vertolkers van onrecht en revolutie te leren kennen. Mijn adviezen voor deze week luiden dan ook als volgt:
- Black Hawk Down is fout geschreven, het moet Bald Whack Wonk zijn.
- Vergeet Lee Towers.
- Haal uw schouders op voor Andre Rieu.
- Drink niet te veel koffie.
- Vind allerlei dingen stom.
- Vind alleen dingen stom als ge ook iets anders onwijs te gaaf knetterfijn supertof pliezaant vindt.
- Vind Fela Kuti onwijs te gaaf knetterfijn supertof pliezaant.
- Dans.
- Elke.
- Dag.