Steen­ezels

Ik kijk door het raam en ik zie twee kraaien cir­keltjes draaien. Een paar kilo­meter hier­vandaan pro­tes­teren mensen met gele en zwarte vlaggen tegen een stad die gewoon zal blijven bestaan, al kwamen alle Belgen tege­lij­kertijd op straat. Ge hoeft tegen­woordig niet meer te snappen waar­tegen ge pro­tes­teert, zolang er maar iemand voorop loopt die het gebroebel in uw onderbuik door een megafoon laat schallen. Er ver­schijnen foto’s in de krant van vluch­te­lin­gen­kin­deren in de vrieskou. Op facebook zie ik iemand roepen dat de gazet alleen nog maar bedoeld is om hem schuld­ge­voelens aan te praten. Het is ook wat. Ge zult u maar ambetant voelen omdat er kin­deren in de kou op straat moeten slapen. Wat een gemene gazet zeg.

De twee kraaien draaien cir­keltjes om een eenzame buizerd die onge­vraagd hun ter­ri­torium komt bespieden. Ik hoor een Neder­landse mevrouw zeggen dat we asiel­zoekers moeten onder­brengen in wijken met de meeste linkse stemmers. Dat idee zet ze kracht bij met een stapel onwaar­heden en stro­poppen waarvan het kwik prompt nog wat lager zakt. Weer zo’n onderbuik die een megafoon gekregen heeft. Op Twitter plaatst een bruin­gerand poli­ticus een foto van de kerststal in zijn gemeente met daarbij wat gewauwel over respect voor tra­dities. Bijna braak ik in mijn vuistje.

De kraaien jagen de buizerd de buurt uit. Ik zie ze steeds hoger rond elkaar cir­kelen en ik vraag me af of ik hier bete­kenis in moet zien. Ik vraag me af of ik ze moet begrijpen, die mensen met mega­foons en onder­buiken. Ze zijn bang en onte­vreden. En dat kan ik ze niet kwalijk nemen. Ik ben ook vaak bang en onte­vreden. Ik vind dat de gemid­delde beleids­maker er een god­ge­klaagd potje van maakt. Ik kan duizend redenen bedenken om op straat te komen. Armoede. Klimaat. Studio 100. Weg­pi­raten. Allemaal echte pro­blemen die echte oplos­singen nodig hebben. Maar in godsnaam. De vluch­te­lin­gen­crisis is geen crisis. Of dat hoeft het niet te zijn, ten­minste. Au fond is het een moge­lijkheid. Een oppor­tu­niteit. Een nieuwe wind. Een kans om op onze eigen schouders te gaan staan en groter te worden dan onszelf. Zonder spandoek. En als ge dan toch per se de straat op wilt, doe dat dan samen met de vluch­te­lingen, de migranten, de alloch­tonen, de nieuwe Belgen. Sla de handen in elkaar en brul door uw megafoon dat het gedaan moet zijn met armoede en lucht­ver­vuiling en Studio 100. Er zijn geen zon­de­bokken. Er zijn enkel steen­ezels en die zitten in het par­lement naar hun eigen navelke te staren.

De kraaien en de buizerd zijn nu zo hoog en ver dat ik ze bijna uit het oog verlies. Ga terug naar uw eigen boom, hoor ik nog net. Ik zucht en con­stateer dat de natuur mij vandaag een metafoor voor de voeten werpt. Ik schop de metafoor onder de kerstboom en krab onwil­le­keurig aan mijn onderbuik.