Ik telde auto’s en nu heb ik een plan

Gis­teren deed ik mee aan het project Straat­vinken. Ik telde een uur lang het verkeer in mijn straat. Daarvoor bracht de postbode mij een olijke smartphone-app waarmee dat allemaal heel mak­kelijk ging. Het bleek uit­ein­delijk best ver­moeiend te zijn.

Ik woon aan een drukke weg. Die drukke weg is het minst favo­riete onderdeel van mijn wonen, maar gelukkig wordt dat flink gecounterd door een te gekke tuin en een pro­vin­cie­domein op krui­p­af­stand. Het is een vreemd even­wicht tussen lawaai, stank en drukte aan de ene kant, en vier sei­zoenen vol dieren en bloe­mekes aan de andere kant. Hoe het ook zij: ik had een don­ker­bruin ver­moeden dat ik veel auto’s zou tellen.

Dat ver­moeden bleek te kloppen. Op een uur tijd telde ik meer dan 1000 gemo­to­ri­seerde voer­tuigen, versus 239 fietsers en een handvol voet­gangers. Als ik dat op vol­strekt onwe­ten­schap­pe­lijke wijze extra­poleer, dan rijden er dage­lijks dui­zenden auto’s en veel te weinig fietsers aan mijn huisje voorbij. Dat wist ik allemaal wel, maar toch is het con­fron­terend om zo’n ver­vui­lende rea­liteit in cijfers te vatten.

Iro­nisch genoeg kreeg ik na een kwar­tiertje tellen een ver­ve­lende kriebel in mijn keel. Ik zat in het open raam met de elle­bogen op de ven­sterbank en ik moest hoesten. Alsof de 250 auto’s die ik al had geteld me de adem benamen. Ik zag een meisje fietsen met een roze fiets­mandje en dito helm. Ze werd tijdens haar korte tochtje door mijn blikveld gepas­seerd door negen auto’s en een bus. Hoeveel vieze meuk zouden haar roze lon­getjes inge­ademd hebben?

Het tellen was soms zenuw­slopend. Mijn ervaring met com­pu­ter­spel­letjes kwam goed van pas, want er waren veel momenten dat er meerdere voer­tuig­ca­te­go­rieën tege­lij­kertijd pas­seerden, en mijn duim moest behoorlijk mul­ti­tasken op mijn telefoon. Enkele voet­gangers moesten over voor­bij­rol­lende olie­vaten springen. Even meende ik in de verte Donkey Kong te ont­waren. “Ik reken wel op een high­score,” merkte de huismuze op nadat ze mij een half uur lang had zien klikken en kreunen.

Maar alle gekheid op een schermpje. Ik heb een plan. Laten we allemaal een base­bal­l­knuppel of een hamer of een koevoet of een bevroren prei ter hand nemen en mor­gen­avond tussen vijf en zes trekken we massaal de straat op. We slaan elk gemo­to­ri­seerd voertuig tot gru­ze­le­menten. Alles kapot. Ik zal het goede voor­beeld geven en met mijn twee­de­hands koekblik beginnen. We meppen elke motorblok zodanig tot gort totdat niks het nog doet. Tot het geronk en het gebrom en het gevroem stilvalt en we daarna tot rust kunnen komen tijdens de stilste nacht sinds mensenheugenis.

’s Ande­ren­daags worden we dan uit­ge­slapen en blij­ge­mutst wakker, en na het ontbijt trekken we opnieuw allemaal naar buiten. De knuppels en de prei laten we thuis. En we gaan allemaal op de bus wachten. Allemaal samen in het bus­hokske. Dat is veel te klein, dat weet ik, maar doe efkes moeite. Grote ver­an­de­ringen komen niet vanzelf zulle. Het zal waar­schijnlijk lang duren voor­aleer er een bus komt, want die hebben we gis­teren allemaal tot puree geklopt. Maar dat is niet erg. Het wachten zal schoon zijn.

Want tijdens dat wachten pakken we allemaal onze telefoon, of een papieren for­mulier als ge geen telefoon hebt. En dan gaan we tellen. Er zijn zes cate­go­rieën. Merels. Lie­ve­heers­beestjes. Vuur­wantsen. Flu­weel­mijten (moeilijk!). Eek­hoorns. Bijen. Wie per ongeluk een auto of bestel­wagen telt, valt af. Die moet terug naar huis om preisoep te maken. Na een uur tellen zingen we van potteke vet en beginnen we in het bus­hokske ein­delijk aan die lang­ver­wachte duurzame samenleving. 

Meer info over Straat­vinken vind je op straatvinken.be.