Afge­lopen weekend maakte ik nieuwe vrienden. Dat deed ik samen met mijn lief in het Silsombos bij Erps-Kwerps en Nede­rok­kerzeel. Onze nieuwe vrienden heten bos­anemoon en slanke sleu­tel­bloem. Het zijn enigszins rare vrienden want ze zeggen nooit goeiedag, maar mijn god wat kunnen ze een zompige wilde voor­jaars­weide van fees­te­lijke kleuren voorzien.

Er groeien daar nog veel meer zotte planten en bloemen in dat Silsombos, maar onze niet afla­tende queeste om pro­fes­si­onele natuur­vriend te worden is een werk van lange adem. En ik hoef niet jan en alleman tege­lij­kertijd te leren kennen. Aldus beperkte ik mij tot sleu­tel­bloem en anemoon, res­pec­tie­velijk slank en in het bos.

Ook zagen we ver­schil­lende roof­vogels door het luchtruim klieven, en omdat het her­kennen van vlie­gende sil­hou­etten bij­zonder lastig is, waren het voor­lopig allemaal bui­zerds. Er cir­kelden er twee dreigend boven een weide, maar ergens anders werd er eentje weg­ge­jaagd door twee asser­tieve kraaien. Stiekem hopen we bij elke kraai een ietwat ronde staart te zien, want dan is het een raaf of een roek. Maar er wonen in onze con­treien ontie­gelijk veel meer kraaien dan andere zwarte vogels, dus het is nog even wachten op die afge­ronde staart. De natuur heeft veel moois in petto, maar zelden een roek op afroep.

Kwelwater.

Dit zijn niet de Everglades.

Verder zagen we oranje kwel­water en een broekbos dat aan de Ever­glades deed denken, al zijn we beiden nog nooit in de Ever­glades geweest. We zagen een twee­stammige boom die na een ruzie uit elkaar was gegroeid maar na verloop van tijd elkaar toch weer had gevonden. We vroegen ons af hoe ge in godsnaam een Sit­kaspar – die uit­heemse klootzak – kunt her­kennen, en we aten boter­hammen aan de waterkant. En ik zag voor het eerst een tjiftjaf, terwijl ik hem al jaren hoor. Voor alles is een eerste keer.

Er waren twee dingen stom. Het eerste stomme ding waren laag­vlie­gende vlieg­tuigen. Het Silsombos ligt blijkbaar onder één of andere drukke aan­vlieg­route, en om de vijf minuten vloog er wel ergens iets van United Emi­rates of Nike Air of hoe heten die gedrochten over ons heen. De stiekeme jaloezie die ik voelde voor al die mensen die het geluk hebben in de prachtige omgeving van het Silsombos te mogen wonen, werd door de hoe­veelheid laag­vliegers enigszins gecounterd. Wat zijn vlieg­tuigen stom zeg. Laat ik dat even met klem her­halen: vlieg­tuigen zijn onge­looflijk en ont­zettend stomme dingen.

Recht­hoekige heggen waren het tweede stomme ding. En dan bedoel ik de recht­hoekige heggen als symptoom van de gren­zeloze trut­tigheid van vlaamse tuinen. Wat een deceptie is het om na de wilde weel­de­righeid van het Silsombos door de woon­wijken van Veltem-Beisem te wan­delen, en te con­sta­teren dat een hele hoop mensen nog steeds vindt dat een tuin er als een strak gere­gis­seerde en voort­durend bij­ge­knipte blok­kendoos moet uitzien. Wan­smaak met buxus en kiezel, zonder ook maar één hoekje af. En overal de zachtgele gloed van onkruidverdelgers. 

Als ik ooit het pri­vilege heb om op wan­del­af­stand van mijn vrienden de bos­anemoon en de slanke sleu­tel­bloem te gaan wonen, dan zal ik mijn tuin zodanig de pan uit laten ver­wil­deren, dat al die recht­hoekige heggen en dicht­ge­te­gelde voor­tuinen zich van schrik in de woon­kamer van de bij­ho­rende woningen terug­trekken. Want dat is waar uw vier­kante perkskes en uw onkruid­ver­delgers thuis­horen. Toch niet in de natuur begot. Doe het in huis, waar niemand er last van heeft. In uwe living. Ga daar maar een beetje zitten buxussen.

Dit is het Silsombos.

Dit is het Silsombos. Of dacht ge dat ik foto’s van uw buxus op mijn site ging zetten?

2 reacties

  1. Godelieve schreef:

    BRAVO

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *