Groente‑, fruit- en tuinbandiet

Hier bij ons in de buurt gaat het als volgt. Als ge nog een oude bana­ne­schil hebt liggen, of er staat iets in de koelkast dat niet meer goed is, of ge wilt van de over­schot van uwe knol­selder af, dan flikkert ge dat in de GFT-container. Die con­tainer wordt dan om de veertien dagen door de stads­diensten geleegd. Ge kent dat systeem, dat gaat bij u in de buurt mis­schien wel exact hetzelfde.

Soit, wat ik mij afvroeg. Vandaag ben ik ne sticker gaan halen om op mijne GFT-container te plakken. Dat is ne sticker die 50 euro kost en dan zoudt ge kunnen zeggen amai 50 euro dat is ne dure sticker, maar ge zoudt ook kunnen zeggen ah dat is handig dan draag ik op die manier mijn steentje bij aan de stads­be­lasting. Of dat een goed systeem is, weet ik niet, maar hier in de buurt is dat nu eenmaal het systeem. Ik ging vandaag die sticker kopen in het stadhuis, want ge moet dat elk jaar opnieuw doen. 

Efkes tus­sendoor: dit jaar was ik veel te laat met het kopen van die sticker. Als er gene nieuwe sticker op uwe con­tainer plakt voor eind februari of zoiets, dan laten de stads­diensten uwe con­tainer gewoon staan. Terecht natuurlijk. Maar omdat wij in tus­sentijd ook nog eens een week op vakantie zijn geweest en daardoor nóg een ophaling gemist hebben, staat onze con­tainer al een maand in de kelder tot de nok gevuld met het tegen­over­ge­stelde van lekkers en die staat daar te broeien en te fer­men­teren en te muteren en te evo­lueren dat Roger Corman er zo drie films over kan maken. Mor­gen­ochtend is het weer ophaling, en de kans is groot dat mijne con­tainer door al dat gemuteer geheel zelf­standig naar de straatkant kan wan­delen. Toen ik daar­straks de lang­ver­wachte sticker op zijn deksel ging plakken, hoorde ik ergens iemand GFT phone home mompelen. 

Doch dit alles ter­zijde want ik ging die sticker kopen en daar gaat mijn verhaal over. Ik kreeg van de vrien­de­lijke loket­me­vrouw bij die sticker ook een bewijs van betaling. De mevrouw ver­telde mij dat het soms gebeurt dat uwe sticker gestolen wordt. Dat snap ik want hij kost 50 euro nietwaar. En als uwe sticker gestolen wordt, dan kunt ge met dat bewijs van betaling aan­gifte gaan doen bij de politie en met die aan­gifte kunt ge dan gratis ne nieuwe sticker gaan halen. Dat is slim, zei ik tegen de vrien­de­lijke loket­me­vrouw en ze zei prettige dag en toen gingen we uit elkaar.

Maar weer thuis na de aankoop dacht ik iets anders. Dat is helemaal niet slim. Want stel u voor. Stel u het vol­gende voor. Stel dat ik kwaad in de zin zou hebben – wat niet het geval is – en ik een dealtje sluit met de buurman. Ik koop zo ne sticker. Ik plak die nog nergens op, maar ik ga met het aan­koop­bewijs naar de politie. Ik vertel daar met tranen en tuiten dat een rond­trek­kende bende in het holst van de nacht mijne brave con­tainer onder dwang van zijn sticker heeft beroofd, en dat de arme sloeber de kelder niet meer durft uit te komen. De politie zal mij op de schouder kloppen, ze zullen mij een aan­gif­te­for­mulier mee­geven, en daarmee ga ik dan *insert sar­do­nisch lachje* een tweede sticker halen. Die verkoop ik voor de helft van de prijs aan mijn buurman. Is dat een cunning plan of niet?