Grappig

Toen ik een jaar of dertien was, volgde ik een cursus stijl­dansen. Disco boogie, twisten, weense wals, cha­chacha, dat soort hippe toe­standen. Niet dat ik zo graag wilde leren dansen, maar door omstan­dig­heden bla­blabla. Tieners hebben wel vaker gekke hobbies. Figuur­zagen, zoutdeeg, twee weken Chiro, you know the drill. De dans­pasjes die we in de cursus leerden, moesten we per twee oefenen. De dans­leraar ver­deelde de groep aan het begin van elke les in stel­letjes. Zo moest ik een keer dansen met Petra uit mijn klas. Zoals dat gaat bij dansen, moesten we naar elkaar kijken en elkaar vast­houden op allerlei vre­selijk onhandige manieren. Ik geneerde me kapot maar Petra was leuk dus deed ik mijn best. Petra zelf moest voort­durend gie­chelen. Dat dacht ik te begrijpen, want der­tien­jarige meisjes doen niks anders dan gie­chelen. Maar Petra bestierf het zowat. Terwijl ik mijn plak­kerige puber­handen om haar middel hield, gierde ze van het lachen. Ik nog harder mijn best doen, totdat Petra met een onster­fe­lijke zin­snede al mijn moed terug in mijn schoenen duwde: “Sorry dat ik zo moet lachen, maar je hebt ook zo’n grappig hoofd”.

Als mijn leven een strip­verhaal was, dan was ik die avond in The Joker veranderd.