Ik was op Vlieland. Naar een idee van mijn lief en gelukkig ook met mijn lief. Geen land is het bezoeken waard zonder mijn lief. Ziehier een verslag in flarden van een reisje in flarden. Omdat het zo hard woei.

We kwamen aan op de camping en het plekje met veel rust en privacy waar we om gevraagd hadden bleek geflan­keerd te worden door een badhuis, een vol­ley­balveld, een fiet­sers­kruispunt en een tent met vier bier drin­kende ont­blote boven­lijven. We zochten heel hard naar de rust en de privacy maar konden niks vinden. We zijn toen om een nieuw plekje gaan vragen en dat kon gewoon want onze vraag was begrij­pelijk en iedereen was altijd vrien­delijk. Daarover later meer.

Er werden gedichten in het zand gereden en dat had iets te maken met J. Slau­erhoff, die omwille van zijn astma elk jaar een tijd op Vlieland door­bracht. Ik las op Vlieland de Wikipedia-pagina van J. Slau­erhoff, en dat moet ge ook een keer doen als ge denkt dat uw leven kut is en dat ge altijd ziek zijt.

We hoorden Duitsers, Engelsen, Denen en heel veel Neder­landers, waar­onder een mevrouw uit de buurt van Maas­tricht. Dat zie je niet vaak, zei ze. Een Vlaming op Vlieland. De mevrouw uit de buurt van Maas­tricht klonk Lim­burgser dan ik ooit zou geklonken hebben. Ik voelde een rare trots maar tege­lij­kertijd geloofde ik er niks van. Alle Vlie­landers konden mij ver­staan en ik viel verder helemaal niet op. Gelukkig.

Wat voor andere wad­den­landen geldt, gaat ook op voor Vlieland. Ge kunt op Vlieland zijn, maar ook in Vlieland. Als het eb is, kunt ge ook vaak efkes naast Vlieland zijn, maar zorg dan wel dat ge op tijd weer in of op zijt. Voor ge het weet woont ge in Pierenland.

Het mooie aan Vlieland is het veilige en onge­vaar­lijke sfeertje en dat iedereen altijd vrien­delijk is. Het rare aan Vlieland is het veilige en onge­vaar­lijke sfeertje en dat iedereen altijd vrien­delijk is. We vroegen ons vaak af of we er zouden willen wonen, in zo’n wad­denland. Ja, zeiden we, want mooi. Mooie natuur en won­der­lijke vogels. Ja, want rustig. Rustig en stil en dat overal. Nee, con­clu­deerden we, want er gaat niks mis en alles is mooi. Nee, want iedereen kent elkaar. Iedereen zegt hallo en goeiedag tegen alles en iedereen. En al ben ik geen onvrien­de­lijke jongen, dat gaat me wat te ver. Ik moest aan The Stepford Wives denken. Niet omdat alle Vlie­landse vrouwen volgzaam en onder­danig zijn, want dat zijn ze gelukkig niet. Wel omdat zo’n gesloten dorps­ge­meen­schap mij het unheim­liche gevoel bezorgt dat er meer aan de hand is. Dat er geheime genoot­schappen onder de grond zitten en dat er elke don­der­dag­nacht in de duinen wordt ver­gaderd over wie waar zal worden uitgehuwelijkt.

Maar laat ik niet somber doen. Vlieland is een wonder der natuur. Het is ook een wonder der cultuur, want Neder­landers kennen hun gelijke niet als het gaat om beheersing van water, wind en zand. Zonder die beheersing was Vlieland mis­schien al lang door de golven ver­zwolgen. In de wan­delgids las ik het tra­gische verhaal van het dorpje West-Vlieland, het Atlantis van de Noordzee. Hon­derden jaren geleden ongeveer heeft iemand een ondoor­dachte geul gegraven, waardoor het water van de Noordzee vrij spel kreeg en er een grote hap uit Vlieland werd genomen. De West-Vlielanders ver­huisden nood­ge­dwongen naar het Oosten, omdat hun dorp door het water werd opge­slokt. Veel later werden water­ke­ringen en afsluit­dijken bedacht en alle Neder­landers werden slimmer.

We wan­delden elke dag. We wan­delden van Lange Paal naar Nieuwe Kooi, we wan­delden door de Kroon’s Polder en we beklommen de Vuur­boetsduin. Op die duin staat de vuur­toren van Vlieland. Eigenlijk is het geen vuur­toren, maar een vuur­stompje want zelfs mijn eigen huis is groter en zo groot is mijn huis niet. Gelukkig is de Vuur­boetsduin zelf hoog genoeg, waardoor er geen schepen tegen Vlieland botsen.

De Wan­deling door de Kroon’s Polder werd gedi­ri­geerd door Herman Vogel. Die naam heb ik niet ver­zonnen, en Herman zelf ook niet. Herman leidde ons door stukjes natuur waar ge honderd euro boete moet betalen als ge er gaat wan­delen zonder Herman. We zagen zoet, zout en brak water en planten en dieren die van die res­pec­tie­ve­lijke waters hielden. Het was won­der­schoon. Toen zagen we een verse familie brand­ganzen en dat was won­der­schoner. We hadden geen laarzen bij maar Herman zei ach. Trek uw schoenen uit en steek uw blote tenen in de een­dekak. Dat is alleen maar gezond. Er vloog een lepelaar door de lucht. Een lepelaar. Wonderschoonst.

Mijn lief keek door haar kijker en deter­mi­neerde de grauwe vlie­gen­vanger. Die kwam elke dag op het­zelfde takske zitten om zijn naam eer aan te doen. We zagen ook wulpen en kluten en vogels waarvan ik de naam vergat. Mijn lief zag één konijntje en ik zag er geen dus samen zagen we deze vakantie een half konijntje.

Toen gingen we naar huis. Omdat het zo hard woei.

PS: Ook at ik makreel met harits cou­verts. Dat is een zeldzame Vlie­landse groente.