Deze week in mijn oor (2)
Lap. Aflevering twee van mijn nieuwe rubriek en de titel klopt al niet meer. Dat zit zo. Vroeger had je kettingbrieven, tegenwoordig is er Facebook. Ik kreeg van één van mijn vrienden (fuck you, De Weerdt) zo’n kettingbrief toegestuurd en als ik daar niet binnen de 6 uur op antwoord, dan krijg ik over 66 uur 666 mailtjes van Annelien Coorevits of ik volgend jaar aan Temptation Island wil meedoen. Ik zal me dus maar haasten potdekke.
De kettingbrief luidt als volgt: I’ve been nominated to do this by [nog iemand anders]. Day 1 of 10 days. 10 all time favourite albums. What really made an impact and is still on your rotation list, even if only now and then. Post the cover, no need to explain, and nominate a person each day to do the same. I nominate Wannes Daemen.
Als ik het goed heb, zijn dit dus de criteria: het gaat om tien platen die really an impact hebben gemade, en die nog still on my rotation list zitten, zelfs al is het maar only now and then. Ik moet de cover posten, zonder te explainen, en dat tien dagen lang. Op Facebook dus. Omdat ik een vervelend ettertje ben, doe ik het mét explainen, op tien minuten, en niet op Facebook. Want het is mijn internet begot.
DJ Shadow | Endtroducing.….
Ik kocht deze plaat samen met een nieuwe koptelefoon. Ademloos de hele mik in één ruk beluisterd, liggend op de zetel. Daarna kon ik een paar uur niet meer overeind komen omdat meneer Shadow mijn hele begrip van wat hiphop was en kon zijn op zijn kop had gezet. Schurk.

DJ Shadow – Endtroducing.….
Dr. Octagon | Dr. Octagonecologyst
Dr. Octagon – een alias van vuilbekker Kool Keith – is een ‘extraterrestrial time traveling gynecologist and surgeon from the planet Jupiter’. En Dr. Octagonecologyst, een magnifieke collage van pure maar superieure hiphop, samples uit B‑films, expliciet absurdisme, horror en science fiction, is naar mijn bescheiden mening misschien wel één van de allerbeste hiphop-albums ooit.

Dr. Octagon – Dr. Octagonecologyst
Wizards of Ooze | The Dipster
Na dEUS is dit vermoedelijk de beste Belgische band ooit. Funk, soul, acid jazz, hiphop, deze plaat heeft alles. The Dipster heeft destijds een universum van onontgonnen genres voor me geopend. En ik zag ze in de jaren negentig live in het kleine zaaltje van de oude Stuc-gebouwen in Leuven. Nooit in mijn leven was ik kletsnatter van het zweet dan die avond.

Wizards of Ooze – The Dipster
Red Hot Chili Peppers | Blood Sugar Sex Magik
In 1991 was ik zeventien en dus op het hoogtepunt van mijn hormonale kunnen. Als je Mother’s Milk en The Uplift Mofo Party Plan van de Peppers bestempelt als sterke vingeroefeningen in funkrock, dan kwamen ze met Blood Sugar Sex Magik op het hoogtepunt van hun hormonale kunnen. Een maand eerder kwam Nevermind uit en de nineties knalden uit de startblokken. Ik was verliefd op alles behalve mezelf en de Peppers hebben me toen een beetje gered. Danku Peppers.

Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik
Beastie Boys | Paul’s Boutique
Paul’s Boutique, Check your head, Ill Communication. De heilige drievuldigheid. Het gebeurt dat ik de drie albums achter elkaar draai. Paul’s Boutique is een meesterwerk, gebouwd op geniale samples. De plaat voelt als een muziekstuk, de afzonderlijke nummers gaan op in het grote geheel. En dat grote geheel is onverslijtbaar. Een grote klassieker, dit.

Beastie Boys – Paul’s Boutique
Cypress Hill | III (Temples of Boom)
Beastie Boys en Cypress Hill zijn lange tijd de Beatles en de Stones van mijn platenkast geweest. Ik kon niet kiezen. Nu – jaren later – hebben de Beastie Boys (terecht!) een veel grotere plek in mijn hart gekregen dan de blowende vrolijkaards op hun heuvelke. Desalniettemin is Temples of Boom, ook zonder kruidensigaret, nog steeds een heerlijk relaxed rapalbum.

Cypress Hill – III (Temples of Boom)
The Doors | L.A. Woman
Val Kilmer komt nog niet tot aan de enkels van Jim Morrison als het om artistieke prestaties gaat, maar toch leerde ik The Doors kennen door het gelijknamige Oliver Stone-vehikel uit 1991. De film ben ik al lang vergeten, de muziek is voor altijd bij mij. Compleet plat- en grijsgedraaid, deze L.A. Woman, maar toch denk ik elke keer weer: niemand had een mooiere haat-liefde-verhouding met de blues dan Mr. Mojo Risin’.

The Doors – L.A. Woman
Bl!ndman Saxophone Quartet | Dust Makes Damage
Lang voordat ik ontdekte wat muzikanten allemaal met een saxofoon kunnen doen, zag ik Bl!ndman het instrument en haar mogelijkheden heruitvinden. Dust Makes Damage is een volstrekt unieke plaat. Ingetogen, bezwerend, mysterieus. Een soundscape als een warm bad, waar ik me nog steeds bij wijlen graag in wentel.

Bl!ndman Saxophone Quartet – Dust Makes Damage
Tortoise | Millions Now Living Will Never Die
Alleen de titel van deze plaat bezorgt me al kippevel. Wat een mooie titel. Tortoise maakt nog steeds platen, en ze doen dat nog steeds erg goed. Maar deze parel uit 1996 gaat nooit kapot. Atmosfeer, post-rock, jazz, subtiliteit, virtuositeit. Dit album zette de deur van mijn hart open voor alle post-rock die nog moest komen (Mogwai! Trans Am! Ui! Mono!) en voor alle jazz die ik toen nog niet gehoord had.

Tortoise – Millions Now Living Will Never Die
Pixies | Surfer Rosa
Als beginnende puber luisterde ik naar Queen en dacht ik stoer te doen door af en toe iets van The Ramones op te leggen. Tot iemand mij een cassette van de Pixies in handen duwde en ik muzikaal ontmaagd werd door Surfer Rosa. Verdere commentaar is overbodig.

Pixies – Surfer Rosa
PJ Harvey | Rid of me
Ik volg Polly al geruime tijd niet meer, maar ik ben nog altijd een beetje verliefd. De ongepolijste en wanhopige sensualiteit op dit album raakt nog steeds vele snaren van mijn tere muziekminnende zieltje. Rid of me is misschien wel de meest oprechte plaat die ik ken. Zo persoonlijk en echt en ruw en onzeker en in your face en ongelooflijk sexy.

PJ Harvey – Rid of me
Zo. Dat zijn blijkbaar elf in plaats van tien platen geworden. Sorry Facebook. Maar gij doet ook altijd raar tegen mij.
Dan ga ik nu de rest van de dag platen bedenken die ik vergeten ben en die – doeme toch – ook nog in dit lijstje thuishoren.