Deze week in mijn oor (2)

Lap. Afle­vering twee van mijn nieuwe rubriek en de titel klopt al niet meer. Dat zit zo. Vroeger had je ket­ting­brieven, tegen­woordig is er Facebook. Ik kreeg van één van mijn vrienden (fuck you, De Weerdt) zo’n ket­ting­brief toe­ge­stuurd en als ik daar niet binnen de 6 uur op ant­woord, dan krijg ik over 66 uur 666 mailtjes van Annelien Coo­r­evits of ik volgend jaar aan Temptation Island wil meedoen. Ik zal me dus maar haasten potdekke.

De ket­ting­brief luidt als volgt: I’ve been nomi­nated to do this by [nog iemand anders]. Day 1 of 10 days. 10 all time favourite albums. What really made an impact and is still on your rotation list, even if only now and then. Post the cover, no need to explain, and nominate a person each day to do the same. I nominate Wannes Daemen.

Als ik het goed heb, zijn dit dus de cri­teria: het gaat om tien platen die really an impact hebben gemade, en die nog still on my rotation list zitten, zelfs al is het maar only now and then. Ik moet de cover posten, zonder te explainen, en dat tien dagen lang. Op Facebook dus. Omdat ik een ver­velend ettertje ben, doe ik het mét explainen, op tien minuten, en niet op Facebook. Want het is mijn internet begot.

DJ Shadow | Endtroducing.….

Ik kocht deze plaat samen met een nieuwe kop­te­lefoon. Ademloos de hele mik in één ruk beluisterd, liggend op de zetel. Daarna kon ik een paar uur niet meer overeind komen omdat meneer Shadow mijn hele begrip van wat hiphop was en kon zijn op zijn kop had gezet. Schurk.

Dr. Octagon | Dr. Octagonecologyst

Dr. Octagon – een alias van vuil­bekker Kool Keith – is een ‘extra­ter­re­strial time tra­veling gyne­co­logist and surgeon from the planet Jupiter’. En Dr. Octa­gon­eco­logyst, een mag­ni­fieke collage van pure maar supe­rieure hiphop, samples uit B‑films, expliciet absur­disme, horror en science fiction, is naar mijn bescheiden mening mis­schien wel één van de aller­beste hiphop-albums ooit. 

Wizards of Ooze | The Dipster

Na dEUS is dit ver­moe­delijk de beste Bel­gische band ooit. Funk, soul, acid jazz, hiphop, deze plaat heeft alles. The Dipster heeft des­tijds een uni­versum van onont­gonnen genres voor me geopend. En ik zag ze in de jaren negentig live in het kleine zaaltje van de oude Stuc-gebouwen in Leuven. Nooit in mijn leven was ik klets­natter van het zweet dan die avond.

Red Hot Chili Peppers | Blood Sugar Sex Magik

In 1991 was ik zeventien en dus op het hoog­tepunt van mijn hor­monale kunnen. Als je Mother’s Milk en The Uplift Mofo Party Plan van de Peppers bestempelt als sterke vin­ger­oe­fe­ningen in funkrock, dan kwamen ze met Blood Sugar Sex Magik op het hoog­tepunt van hun hor­monale kunnen. Een maand eerder kwam Nevermind uit en de nineties knalden uit de start­blokken. Ik was ver­liefd op alles behalve mezelf en de Peppers hebben me toen een beetje gered. Danku Peppers.

Beastie Boys | Paul’s Boutique

Paul’s Bou­tique, Check your head, Ill Com­mu­ni­cation. De heilige drie­vul­digheid. Het gebeurt dat ik de drie albums achter elkaar draai. Paul’s Bou­tique is een mees­terwerk, gebouwd op geniale samples. De plaat voelt als een muziekstuk, de afzon­der­lijke nummers gaan op in het grote geheel. En dat grote geheel is onver­slijtbaar. Een grote klas­sieker, dit.

Cypress Hill | III (Temples of Boom)

Beastie Boys en Cypress Hill zijn lange tijd de Beatles en de Stones van mijn pla­tenkast geweest. Ik kon niet kiezen. Nu – jaren later – hebben de Beastie Boys (terecht!) een veel grotere plek in mijn hart gekregen dan de blo­wende vro­lijk­aards op hun heu­velke. Des­al­niet­temin is Temples of Boom, ook zonder krui­den­si­garet, nog steeds een heerlijk relaxed rapalbum.

The Doors | L.A. Woman

Val Kilmer komt nog niet tot aan de enkels van Jim Mor­rison als het om artis­tieke pres­taties gaat, maar toch leerde ik The Doors kennen door het gelijk­namige Oliver Stone-vehikel uit 1991. De film ben ik al lang ver­geten, de muziek is voor altijd bij mij. Com­pleet plat- en grijs­ge­draaid, deze L.A. Woman, maar toch denk ik elke keer weer: niemand had een mooiere haat-liefde-verhouding met de blues dan Mr. Mojo Risin’. 

Bl!ndman Saxophone Quartet | Dust Makes Damage

Lang voordat ik ont­dekte wat muzi­kanten allemaal met een saxofoon kunnen doen, zag ik Bl!ndman het instrument en haar moge­lijk­heden her­uit­vinden. Dust Makes Damage is een vol­strekt unieke plaat. Inge­togen, bezwerend, mys­te­rieus. Een soundscape als een warm bad, waar ik me nog steeds bij wijlen graag in wentel.

Tor­toise | Mil­lions Now Living Will Never Die

Alleen de titel van deze plaat bezorgt me al kip­pevel. Wat een mooie titel. Tor­toise maakt nog steeds platen, en ze doen dat nog steeds erg goed. Maar deze parel uit 1996 gaat nooit kapot. Atmosfeer, post-rock, jazz, sub­ti­liteit, vir­tu­o­siteit. Dit album zette de deur van mijn hart open voor alle post-rock die nog moest komen (Mogwai! Trans Am! Ui! Mono!) en voor alle jazz die ik toen nog niet gehoord had.

Pixies | Surfer Rosa

Als begin­nende puber luis­terde ik naar Queen en dacht ik stoer te doen door af en toe iets van The Ramones op te leggen. Tot iemand mij een cas­sette van de Pixies in handen duwde en ik muzikaal ont­maagd werd door Surfer Rosa. Verdere com­mentaar is overbodig.

PJ Harvey | Rid of me

Ik volg Polly al geruime tijd niet meer, maar ik ben nog altijd een beetje ver­liefd. De onge­po­lijste en wan­hopige sen­su­a­liteit op dit album raakt nog steeds vele snaren van mijn tere muziek­min­nende zieltje. Rid of me is mis­schien wel de meest oprechte plaat die ik ken. Zo per­soonlijk en echt en ruw en onzeker en in your face en onge­looflijk sexy. 

Zo. Dat zijn blijkbaar elf in plaats van tien platen geworden. Sorry Facebook. Maar gij doet ook altijd raar tegen mij. 

Dan ga ik nu de rest van de dag platen bedenken die ik ver­geten ben en die – doeme toch – ook nog in dit lijstje thuishoren.