Deze week in mijn oor (1)
Ik sliep slecht vannacht. Ik had gisteren zo’n halfbakken werkdag waarvan nadien enkel teleurstelling blijft hangen. Tussendoor deed ik wat aan guerrillatuinieren, daarna fietste ik door de warme avondlucht. Na de maaltijd dronk ik koffie, na de afwas een glas wijn. Daarna keken we pulp op tv, en toen dacht ik dat ik moe genoeg was om de nacht in te gaan. Mijn lijf vond van niet. Om half drie lag ik nog steeds wakker en bedacht ik deze nieuwe rubriek. Start.
Jan Prax Quartet | Ascending
Ik ontdekte Jan Prax door een recensie in mijn gazet. Ik had nooit eerder van de man gehoord, en hij heeft ook geen Wikipedia-pagina. Als je goegelt op Jan Prax, dan is praxis.nl het zevende resultaat. Zijn eigen website ziet eruit alsof hij sinds 1997 niet meer omgekat is. En hij heeft een tellertje. Ik ben bezoeker 61851. Ik open zijn webstek voor de gein ook nog in een andere browser. Nu ben ik ook bezoeker 61852. Jan mag dan naar eigen zeggen ‘an award-winning saxophonist, composer, pianist and band leader’ zijn, aan zijn website zal dat niet liggen.
Dat hoeft gelukkig ook niet. Ascending, de plaat die hij maakte met zijn kwartet, is een pareltje. Tenminste, als je van schroeiende jazz vol verwijzingen naar John Coltrane houdt. Volgens jazzmusicarchives.com moeten we Ascending rangschikken onder de post bop, en dat had ik zelf niet kunnen bedenken. Ik weet niet goed wat post bop is, maar lekker is het wel. Ook enigszins nerveus, maar wel strak geregisseerd. Tijdens mijn fietstochtje in de warme avondlucht van gisteren was Jan Prax mijn fitnesscoach. Als ik eerlijk ben, vind ik dat je niet mag fietsen met koptelefoon, maar ik kon het niet laten. De toeterende peptalk van Jan stuwde mij zwetend door berg en dal, en vol energie kwam ik weer thuis. Ascending van Jan Prax is een zweepje, maar dan eentje dat geen pijn doet. Integendeel.
Als je niet van jazz of post bop of John Coltrane houdt, luister dan toch heel even naar het nummer Lift up your soul, met een heerlijk zomerse rap van collega-saxofonist Soweto Kinch.
Spotify-linkjes:
Jan Prax Quartet | Ascending
Jan Prax Quartet | Lift up your soul
Marian Hill | Act One
Ja dat is twee keer een plaat van de week, ik weet het. Het is toch mijn rubriek zeker. Ik doe hier wat ik wil. Dat rijmt op Marian Hill. En daar wil ik het over hebben. Marian Hill is geen meisje maar een meisje en een jongetje. Samen maken ze muziek en ze zijn stukken populairder dan Jan Prax, tenminste als ik het internet moet geloven. Het meisje in Marian Hill zingt, en het jongetje in Marian Hill duwt op en draait aan knopkes en toetsen. Ik wil niet de chauvinist uithangen, maar ik ben vooral fan van het jongetje in Marian Hill.
Act One, de laatste langspeler van Marian Hill, werd mij doorgespeeld door Lodol. Als deze rubriek langer dan vandaag zal standhouden, dan zul je de naam Lodol hier vaker horen. Als mijn lief mijn lief niet was, en ik zou op jongens vallen, en Lodol zou dat ook doen, dan was Lodol (de Podol) mijn lief. Nu is Lodol vooral mijn meest betrouwbare muzikale sparring partner. En dan niet in de zin van samen muziek maken maar eerder de passieve kant van de zaak: luisteren, luisteren en nog eens luisteren. Lodol luistert als de beste. Tot zover Lodol. Terug naar dat jongetje in Marian Hill.
Dat jongetje – Jeremy Lloyd – bouwt hele subtiele ritmische elektronische fundamenten voor het fragiele stemmetje van het meisje, Samantha Gongol. Subtiele tikskes en bliepkes die nooit extreem van boenkeboenkeboenk gaan doen, zoals al te vaak gebeurt met electronica. Nee, dit jongetje is een meester in het opbouwen van veelgelaagde en breekbare geluidjes, en hij weet die op heel organische wijze met het stemgeluid van Samantha te verweven. Af en toe haalt hij ook dat stemgeluid door zijn digitale mangel, en dat klinkt op een vreemde manier tegelijkertijd ouderwets en modern.
Tegen Lodol zei ik na een eerste beluistering dat ik bij deze plaat concludeerde dat ze ‘dat zangereske naar huis hadden moeten sturen’ omdat ik eigenlijk alleen die heerlijke bliepkes en blubkes (die tong-plopkes in Wild!) en o zo smooth afgewerkte productie wil horen, maar daar wil ik toch enigszins op terugkomen. Gongols teksten vind ik nog steeds een beetje infantiel – dat zal mijn leeftijd zijn – maar haar melodieuze en enthousiaste breekbaarheid versmelt op perfecte wijze met de superieure klanktapijten van Lloyd. Allemaal best minimalistisch en ingetogen, maar toch bijzonder dansbaar en ook een soort van funky. Act One van Marian Hill is een snoepje.
Spotify-linkjes:
Marian Hill | Act One
Marian Hill | Wild
Childish Gambino | This is America
Niet alleen in mijn oor, dit, maar ook in mijn oog. En hoe. Op Facebook zei ik eerder het volgende. Het lastige aan kunstzinnig gekleurde aanklachten is dat de veroorzakers van dat wat aangeklaagd wordt vaak zo weinig voeling hebben met kunst dat ze nog geen Mona Lisa van een stoeptegel kunnen onderscheiden. Dat neemt niet weg dat ik deze clip één van de mooiste kunstzinnig gekleurde aanklachten ooit vind.
Youtube- linkje:
Childish Gambino | This is America