Sprakeloos
In de nasleep van het onheil dat Maartje en mij overkwam, nu meer dan twee weken geleden, kwam een stroom van al dan niet digitale steun en liefde onze richting uit. Tientallen reacties en berichtjes die ons hielpen om een beetje te vergeten dat onze vakantie zo abrupt in het water viel. En een mooi tegenwicht voor de angst, het onbehagen en de verwarring die zich een tijd lang van ons meester maakten.
Aan iedereen die op wat voor manier dan ook bijdroeg aan dat tegenwicht: dankjewel.
We zijn ook blij dat we bij zoveel mensen ons verhaal kwijt konden. Telefoontjes met en bezoekjes van vrienden en familie zorgden ervoor dat we ons niet alleen voelden met die vreemde last die nooit eerder op onze schouders lag. Al die luisterende oren hebben de last lichter gemaakt. Onze vakantie is nog steeds kapot, en dat valt op korte termijn niet zomaar te herstellen, maar er zijn heel veel mensen die ons verhaal heel erg zielig vinden. En dat doet gek genoeg heel veel deugd.
Er waren ook mensen die ons financieel wilden steunen of zelfs iets van crowdfunding wilden opzetten. Omdat we daar nogal door overdonderd werden, en omdat we nog niet goed wisten hoe groot de financiële schade zou zijn en of de verzekering daar dan in zou tussenkomen, hielden we die bootjes ietwat verlegen af. Dat voelde vreemd, want jullie zijn allemaal zo lief. En ergens waren we ook bang om die liefde te geringschatten.
En toen was daar die actie van Aafke. Onverwacht, ongevraagd, liefdevol. We stonden net op het punt om te vertrekken naar de Ardennen, om daar op een Belgische camping de scherven van onze vakantie wat bij elkaar te rapen. We lieten het internet weer even voor wat het was, om op ons luchtbed in de zon te gaan liggen. Die Ardense ambitie kwam uiteindelijk ook niet echt van de grond, want de weergoden enzovoort. Bovendien mochten we met onze voorlopige identiteitsbewijzen het land niet uit, dus we pakten ons verlies en eenmaal thuisgekomen onze koffers weer uit. De laatste dagen van onze verlofperiode gingen op aan wijn, voetbal kijken en weemoedig uit het raam staren.
Er was ook een mailtje van onze verzekeraar. Omdat de diefstal waar we in Spanje het slachtoffer van waren niet ‘gepaard ging met geweld of bedreiging’, werd er geen tussenkomst verleend in ons dossier. Daar valt ongetwijfeld veel over te zeggen, maar voor ons kwam het neer op het volgende. Het vakantiebudget waar we zo lang zo hard voor gewerkt hadden, ging (en gaat) op aan het vervangen van de gestolen spullen en de schijtlading aan administratieve en andere kosten die ons deel werden. Jammer, maar modderfokking helaas.
Met wallen onder de ogen en het rare gevoel dat we helemaal niet op vakantie zijn geweest, begonnen we vanochtend aan het nieuwe werkjaar. Honderden mailtjes met en zonder vlagjes lagen te wachten op een antwoord. Deadlines dienden zich aan. Het verlangen om onze agenda’s uit het raam te keilen was groot. Maar we beten op onze tanden en gingen aan de slag. Totdat een mailtje van Aafke onze aandacht trok. Er komt een bedrag jullie richting uit, zei ze. En daaronder een lange lijst van mensen die hadden bijgedragen. Sprakeloos lieten we de werkdag voor wat hij was.
Liefste Aafke. Liefste Aafke en lieve lijst van lieve mensen. Lieve lange lijst van lieve mensen, weet dat jullie naam in een mailtje en daardoor voor nog heel lang in ons geheugen staat. Dankjewel. Dankjewel. Dankjewel. Dit is een groot bedrag en een erg groot gebaar. Dat vertrouwen in de mensheid zit heel erg snor.
Onze agenda’s zorgen ervoor dat we niet heel gauw opnieuw een vakantiepoging kunnen wagen (enkele uitzonderinkjes daargelaten). Maar weet dit: we gaan jullie onverwachte maar o zo zalvende kado opzij zetten, en de eerstvolgende keer dat we met zijn twee in een tentje tussen de sinaasappelbomen liggen te genieten, dan is dat voor een heel groot deel dankzij jullie.
Liefs,
Maartje en Wannes