Ingepakt

Waar het pad begint, staan drie inge­pakte bomen. Van kruintop tot wor­telteen, elk klein takje en blaadje is verpakt in zil­verwit gaas. Onder het gaas krioelt het. In de oksels van de dikste takken lijkt een orgie zonder eind aan de gang. Is het vies? Zou het kle­verig zijn? Eén vinger, voor­zichtig tegen de bast. Niet kle­verig. Zij­de­zacht. Als Christo deze inpak­kunst zou zien, hij zou in eerbied het hoofd buigen. De ver­pak­kings­kunsten van de rups van de spin­selmot zijn zonder weerga. Het werk is onbe­ris­pelijk en vir­tuoos. Een lint of strikje zou teveel zijn. Sommige taarten hoeven geen kers.

Het is ook een beetje beang­stigend. Ik denk aan Harry Potter en Hobbits en hele grote spin­ne­webben. Ik zie mezelf, verpakt, bewegen kan niet meer. Ik zie levenloze zil­ver­witte lichamen, de mond wijdopen gesperd. De laatste doods­reutel vast­gelegd voor de eeu­wigheid. Ik denk aan de wind en iets dat kriebelt in mijn haar. Ik zie Medusa, maar dan met rupsen in plaats van slangen. Mytho­logie en fantasy, waar het pad begint.

Er wandelt een dametje met drie hondjes. Elk hondje heeft zijn eigen leiband, en het dametje heeft een dagtaak aan het voort­durend ont­warren en laten vieren van de teugels. De hondjes zijn wild en uit­ge­laten. Waar het pad begint, houdt één van de drie halt. Hij pist tegen een inge­pakte wor­telteen. De teugel staat strak, het hondje stribbelt tegen. Dan staat het dametje stil. Haar mond valt open. Ik denk: oei, niet doen. Met twee lei­banden in de hand en een derde onder haar arm geklemd, vist ze een telefoon uit haar handtas. Het inpakwerk wordt met tril­lende hand gefo­to­gra­feerd. Focussen is niet een­voudig als er drie hondjes aan je dia­fragma sleuren. Ik denk: oei, niet doen. Maar het is te laat. Eén hondje loopt enkele rondjes rond de zil­ver­witte bast. De leiband wordt korter. Het dametje wordt naar de boom getrokken. Ik denk aan Harry Potter en Hobbits en maak me snel uit de voeten.