Eurosong Sch­meu­rosong

Tod Browning’s Freaks

Eurosong. Het feit dat ik een alinea met dat woord laat beginnen, is een klein wonder. Er zijn weinig uitingen van men­se­lijke – euh – cultuur die ik zodanig gaarne de ver­ge­telheid zou willen schenken als het fenomeen Eurosong. Dat neemt niet weg dat ik in mijn leven vaak heb zitten kijken naar deze jaar­lijks terug­ke­rende remake van Tod Browning’s Freaks, het ori­gineel waarmede alle ellende begon. De grote show vol vro­lijke lie­de­kijns maakt de ramp­toerist in mij wakker. Ik ga stap­voets rijden, doe het raampje open, en staar schaam­teloos naar de tenen­krom­mende ket­ting­botsing die men lied­jes­wed­strijd noemt. Na zo’n avond voel ik mij leeg en aan­gerand, en ik beloof mezelf om nooit meer te kijken. Maar een jaar later worden er weer nieuwe Chinese vrij­wil­ligers naar de fusillade gestuurd, en dan wil ik toch weer kijken naar de zoveelste drol die pre­ten­deert een wereldhit uit te kotsen.

Zo ook weer dit jaar. De Neder­landers sturen een kab­belend country-deuntje dat – ik kan mij ver­gissen – Ele­vator Music heet, en de Belgen sturen een gecas­treerde fri­tuur­uit­bater die over zijn moeke zingt. De ramp­toerist in mij begint al te kwijlen. En nee, ik zal niet snel gevraagd worden om in de Eurosong-adviescommissie te zetelen, maar mocht men ooit mijn opbou­wende kritiek nodig hebben, dan is hier alvast een voorsmaakje.

Beste Nederland, liefste Ilse en Waylon, laat het los. Vergeet de saaie vin­ger­oe­fening die per ongeluk in de ether belandde, en laat het echte werk over aan de jongens van De Kwis. Hun versie van jullie getokkel heeft op zijn minst de grote kwa­liteit dat het zichzelf niet al te serieus neemt. En het blijft onwrikbaar in mijn hoofd plakken, wat ik niet kan zeggen van jullie waar had ik het ook weer over?

Beste België, liefste Axel, laat het los. Biecht op aan je moeke dat je haar wilde foppen en trek dat kan­toor­kostuum weer uit. Als je snel bent, krijg je van de dokter mis­schien zelfs je kloten weer aan­ge­naaid. Ga lekker onderuit hangen in de zetel, en kijk hoe het Brus­selse La Muerte Europa inpakt. Dat La Muerte op sterven na dood is, is niet belangrijk. Dat geldt namelijk ook voor het gros van de andere inzen­dingen. Dat La Muerte een cover brengt, is ook niet relevant. Eurosong is namelijk al jaren een steeds fletser wor­dende cover van zichzelf.