April 2013: de harige clo­chard op mijn vensterbank

We roken aan de toppen en we voelden aan het dal.

We wan­delden door de bergen van een land zonder bergen.
We roken aan de toppen en we voelden aan het dal.
Ge kent dat wel – of ten­minste, ik mag hopen dat ge dat wel kent – het gevoel dat elke kleine flutboom een kadootje is omdat ge veel te lang tussen vier muren aan uw car­rière hebt zitten knutselen. 

Geen muren, geen knut­selen, geen carrière.

We doen allemaal voort­durend of dat het belang­rijkste is.
Vier muren en een carrière.
En af en toe wilt ge weg.
Geen muren, geen knut­selen, geen carrière.
Ge wilt weg, weg naar de bergen van een land zonder bergen.
Om te gaan ruiken, te gaan proeven en te gaan voelen.
Lang hoeft dat niet per se te duren.
Maar af en toe moet ge weg. 

Wij gingen weg.
Niet lang, niet lang genoeg, maar wel weg.
Weg, kort maar prachtig.

Weg, kort maar prachtig.

Toen we weer thuis waren, ging hij dood.
De ron­kende brok geluk­za­ligheid die mijn schoot kon doen smelten.
De besmet­te­lijke slaper die ons huis leerde spinnen.
De harige clo­chard op mijn vensterbank.
Hij viel in slaap om nooit meer wakker te worden.
Sindsdien stapel ik de ven­sterbank metershoog vol met rommel en andere rommel.
Maar zo werkt dat niet.
Een lege ven­sterbank is een lege vensterbank.

Een lege ven­sterbank is een lege vensterbank.

Verder gebeurde er niet veel toen.
Ik zag de lucht boven een gebouw in mijn stad waardoor mijn stad op Tenerife leek.
Ik hou niet van Tenerife dus ik keek vlug weer naar de grond.
Op de grond had iemand een bad genomen.
Iemand anders had zijn kof­fiezet laten staan.

Ik zag de lucht boven een gebouw in mijn stad waardoor mijn stad op Tenerife leek.

Op de grond had iemand een bad genomen.

Iemand anders had zijn kof­fiezet laten staan.