Kijken naar schrijven is het mooiste wat er is

Ik: Liefje, nog koffie?
Zij: (rik­ke­tik­ketik)
Ik: Scheet?
Zij: (rik­ke­tik­ketik)

Ik: Hier lief. Koffie.
Zij: (rik­ke­tik­ketik)
Ik: En een broodje!
Zij: (rik­ke­tik­ketik)

Niks is zo beto­verend als iemand die – gedreven door onzichtbare passie – vol­ledig onder­ge­dompeld wordt in zinnen, woorden en letters. Het enige geluid is het rik­ke­tik­ketik van haar vingers over het klavier, maar dat is slechts de bui­tenkant. Diep van­binnen kraken grote raderen en rollen aan­drijf­riemen suizend doorheen de lite­raire machi­nerie. Ver­be­tenheid spat in het rond, en het zweet des aan­schijns vult hon­derden denk­beeldige emmertjes. Inge­houden juich­kreetjes worden afge­wisseld met zuchten die de vloer doen kraken en oncon­tro­leerbare vuist­slagen op het tafelblad. Een wezenloze blik op oneindig wordt weg­ge­blazen door een onaan­ge­kon­digde gouden vondst. Mond­hoeken krullen afwis­selend naar boven, naar beneden en weer terug. Muziek wordt uit de speakers gezogen om voor de eeu­wigheid in dan­sende letters gebeiteld te worden. Her­in­ne­ringen, ideeën en plot­lijnen lopen af en aan door het huis. De ene met een hor­relvoet, de andere met een hink­stap­sprong. Maar allemaal dragen ze de zwarte gordel van het schrij­vers­schap. De zwarte gordel van een door won­der­lijke meta­foren tot stand gekomen pitbull die zich vastbijt in tot volle wasdom gedoemde blanco pagina’s. Con­texten worden inge­lijst, span­nings­bogen worden strak getrokken, en per­so­nages worden geschilderd in flit­sende kleur­pa­tronen die ik voor het laatst zag toen Jacob van Ruisdael een stuk uit zijn oor sneed. Dat heeft hij nooit echt gedaan, maar ik leef nu eenmaal in een huis waar ver­halen – al dan niet ver­zonnen – van de muren druipen. Een huis waar de stilte van het schrijven oor­ver­dovend klinkt (ook al is een oor­ver­do­vende stilte volgens de schrijver in kwestie een grijs­ge­draaid cliché). Een huis waar kijken naar schrijven het leven van een gouden rand voorziet. Een huis waar ik – na afloop – het kijken naar schrijven ga missen. Ook al maakt het schrijven haar soms doof voor alles wat niet schrijven heet, zoals koffie. Al is koffie natuurlijk onmisbaar voor een hardcore kla­vier­tikker. En daarom zet ik telkens weer met plezier een vers kopje klaar, als ik onop­ge­merkt het kijken naar schrijven beoefen.

Want kijken naar schrijven is het mooiste wat er is.

Ik zit op de eerste rij, en ik kwijl een beetje.