Liefste (046)

Het spijt me dat ik je heb uit­ge­scholden. Dat ik trut en snol en heks heb geroepen, en dat ik je spam­boerin heb genoemd na het zoveelste mailtje in mijn richting. Het spijt me dat ik onze liefde afdeed als een ordi­naire ziels­ver­bijs­tering. Het spijt me dat ik je wilde ver­laten. Het spijt me dat ik moest lachen om die wrat op je neus en je voorkeur voor alchemie en dat ik je tover­spreuken heb onder­schat. Het spijt me dat ik nu naakt en eenzaam op een pie­re­ma­chochel in de Stille Oceaan dobber, met een hon­gerig levens­einde als enige voor­uit­zicht. Het spijt me dat ik je ooit heb gekend.
Trut.
Sorry.