Ik ben een Maori-krijger in het diepst van mijn gedachten

Ik zal u een geheim ver­klappen. Ik ben een mietje wat betreft ver­schil­lende facetten van mijn won­der­lijke leven. Haha, grapje, hoor. Dat is natuurlijk helemaal geen geheim. Wat wel een geheim is – tot voor kort zelfs voor mij­zelve – is dat er heel diep onder al dat ang­stige klein­zerige wij­ven­ge­neuzel van mij een stiekeme bonk graniet ver­scholen zit. Een bonk graniet, aan­een­hangend van animale driften en oncon­tro­leerbare oer­ge­voelens. Of ik met die onder­be­wuste driften en emoties ooit iets ga doen (zoals bij­voor­beeld de kan­toren van Vitaya – inclusief per­soneel – met blote vuist in spaanders hakken), weet ik niet. Maar de aan­we­zigheid van een oer­kracht is onont­koombaar. Diep van­binnen ben ik een ongeleid pro­jectiel met mogelijk ver­woes­tende krachten.

‘Maar hoe zijt ge dat aan de weet gekomen, Wannes?’, zult u zich allicht afvragen. Werd ik door een agres­sieve zon­dags­rijder uit­ge­daagd tot een authentiek mid­del­eeuws hand­gemeen? Heb ik me tijdens het klussen met de boor­hamer één van mijn poe­zelige vin­gertjes ont­nomen, waarna een hevig vloekend kozak­kenkoor zich via mijn stem­banden een weg naar buiten zocht? Ben ik op het Leu­vense stads­kantoor in aan­varing gekomen met een puis­terige toverkol die het begrip onre­de­lijkheid tot onge­kende dimensies verhief? Niets van dat alles, inte­gendeel. Het is in weerwil van elke gezonde logica de schuld van het ver­ma­le­dijde fenomeen Youtube. 

Ik zal het even uit­leggen. Tijdens één van de talloze werk­ver­ga­de­ringen bij Koning Kevin werden er recen­telijk een aantal filmpjes getoond die bij muzische cur­sussen ter lering ende inspi­ratie worden gebruikt. Filmpjes van dan­sende schilders en rare Duitse afval­kun­ste­naars. Intri­ge­rende dingen die tot nadenken stemmen en die de cre­a­ti­viteit aan­wak­keren. Heel plezant met andere woorden. Eén van die filmpjes toonde een zoge­naamde Haka Dans. Haka is de naam van een groep cere­mo­niële dansen van de Maori’s uit Nieuw-Zeeland. Door middel van deze dans pro­beert men de goden (voor­va­deren) aan te roepen. Die laatste twee zinnen heb ik schaam­teloos gepikt van deze Wikipedia-pagina, omdat ik soms te lui voor woorden ben. Dat weet u dan ook weer. De Haka is het bekendst in de uit­voering door het Nieuw-Zeelandse rug­byteam The All Blacks, waar de dans gebruikt wordt als ope­nings­ri­tueel voor een wedstrijd. 

En dat is niet zomaar een openingsritueel.

Ik weet zeker dat als ik tegenover The All Blacks kwam te staan tijdens één hunner ope­nings­dansen, dat mijn scrotum zich diep zou terug­trekken in de krochten van mijn faal­angst en ik als een gecas­treerde versie van My Little Pony het hazepad zou kiezen. Want zo’n Haka is een onge­ge­neerde tes­tos­ter­on­ten­toon­stelling zonder weerga. Een agres­sieve uit­daging tot een gevecht waarvan de gevolgen niet voor kin­derogen bestemd zijn. Een col­lec­tieve oer­kreet met ‘Wij gaan u op brute wijze van uw rug­gen­graat beroven en het onding door uw strot rammen’ als weinig sub­tiele ondertoon. En daar kreeg ik – ooh onpeilbare speling van het evo­lu­ti­o­naire noodlot – zowaar kip­penvel van.

Ach­teraf bleek dat een aantal dames in het gezel­schap het filmpje op Youtube maar domme kracht­pat­serij vonden, en ook mijn teer­ge­liefde huis­genote bleek het noch warm, noch koud te krijgen na het zien van het Nieuw-Zeelandse spek­takel. Wat me tot de chau­vi­nis­tische con­clusie bracht dat er diep van­binnen in elke man een aan oer­krachten appel­le­rende bonk graniet ver­scholen zit, die stiekem wil mee­brullen met het breed­ge­schou­derde rugby-team. Althans, in mijn geval was het deze cere­mo­niële dans die de bonk graniet in mijn bin­nen­kamer wakker maakte. En omdat de meisjes van deze wereld alleen maar warme ker­sen­pit­kus­sentjes en wollige patchwork-dekentjes in hun bin­nen­kamer hebben liggen, is het logisch dat het vrou­welijk geslacht weinig onder de indruk is van eerder genoemde tentoonstelling.

Om kort samen te vatten: ik ben helemaal geen mietje. Ik ben een wild om zich heen slaande austra­lo­pi­thecus die geen uit­daging uit de weg gaat. En meisjes zijn lief en schattig. En zo is het goed.

Dan vertrek ik nu richting Vitaya.