Geza­pigheid

De mooiste eigen­schap van de Bour­gogne is de geza­pigheid. Nergens zie je mensen te hard werken, nergens zie je iemand rennen, en heel vaak zie je über­haupt niemand. Op straat staan mensen met elkaar te praten alsof er niks belang­rijkers bestaat, op ter­rasjes worden kranten gelezen onder bege­leiding van café au lait, en tussen de wijn­ranken zie je geza­pigheid ver­dampen. Als je lang genoeg blijft kijken, zie je de vlees­ge­worden geza­pigheid voor­bij­k­ruipen: de wijngaardslak.

Ik ben nooit fan geweest van slakken, maar geza­pigheid zit inge­bakken in mijn ziel. Geza­pigheid zorgt ervoor dat je vergeet hoe snel het leven gaat. En de heuvels van de Bour­gogne zijn uit­ge­lezen mid­delen om ver­ge­telheid aan te wak­keren. Ik vergat heel even hoe hard ik nog moet werken, ik vergat mijn mailbox, ik vergat mijn onrust en mijn angsten. Ik vergat alles wat ik niet mag ver­geten en verving het door gulzige gezapigheid.

Zo vergat ik bij­voor­beeld dat ik geen olijven lustte. Haar sil­houet tegen de ach­ter­grond van een naar wijn rui­kende heu­velrug en het kom­metje olijven bij het ape­ritief, het voelde als een onlos­ma­kelijk geheel. De heu­velrug zin­derde, zij overtrof de heu­velrug en de olijven gleden gezapig naar binnen.

Zo vergat ik ook dat ik geen cog­nac­drinker ben. Ik ben een voor­spelbare zoe­tekauw als het op sterke drankjes aankomt, maar op het terras in de avondzon – en later bij de tent – gleed meneer Remy Martin naar binnen als was het Franse zomer­lucht. Het zacht bran­derige gevoel in mijn keel, de belofte van nimmer tanende vlammen in haar ogen, en de vurige diepte van alles wat we zeiden, het ver­smolt tot een gezapig dampend gedicht.

Wee­moedig kijkend naar de 14-karaats zons­on­dergang, ver­dronken we samen in bodemloze behaag­lijkheid. Zelden kwam ik dichter bij dat wat ik in mijn hoofd stiekem het liefst ambieer.

Het grote gezapige genieten.