• Wannes Daemen

De pijn van het zijn

De pijn van het zijn

De pijn van het zijn (bron: youtube)

Ik zag een man een podium bestijgen, het publiek begroetend. Dag allemaal, ik ben die en die en ik doe aan kunst­fluiten. De drie­koppige jury – opge­trokken uit bord­kar­tonnen media­geilheid – lachte in het zorg­vuldig gecho­re­o­gra­feerde vuistje. De man nam een eend ter hand. Geen echte eend, maar een exem­plaar van ter­ra­cotta, afge­werkt met een glimmend ver­nis­laagje. Nog voor er één fluittoon klonk, kreeg de man een stort­vloed van flau­wigheid over zich heen. Belegen grapjes met fluit en blazen als hoofd­in­gre­di­ënten. Belegen grapjes van het meest belegen jurylid. Het jurylid met het meest belegen kapsel en de meest belegen homo­fiele stuip­trek­kingen die ik ken.

Ik zag hoe de man de kop van de ter­ra­cotta eend in zijn mond stak en hoe hij zijn wangen vol lucht zoog. Een iel fluit­toontje verliet zijn tril­lende lippen. Een men­geling van hoon­gelach en lauw applaus steeg op uit het schijnbaar meer­waar­de­zoe­kende publiek. Even dacht ik dat het wel­licht nog een eeu­wigheid zou duren voor­aleer het publiek daad­wer­kelijk enige meer­waarde zou vinden, toen de man de eend ter­zijde schoof en het vol­gende fluitstuk tevoor­schijn haalde. Het was een paling. Een levende paling. Het publiek joelde uit­zinnig. De jury aan­schouwde het gebeuren met blikken die door­gaans enkel weg­gelegd zijn voor homofobe puri­teinen in een dark room. Jammer dat dit soort programma’s niet in een dark room wordt opgenomen.

Ik zag hoe de man de paling tussen zijn lippen stak en hoe hij – trillend van plan­ken­koorts – een schuchter tremolo tevoor­schijn floot. Lang duurde het niet, want het kunst­fluiten werd over­stemd door een stapel oer­klanken van de bol­ogige toe­schouwers. Het was mij niet geheel dui­delijk of de oer­klanken afschuw dan wel bewon­dering moesten uit­drukken, maar dat lag wel­licht aan de sprin­gerige en infan­tiele montage van het geheel. De jury maande de man aan tot het zo snel mogelijk beëin­digen van zijn car­rière, en het meest belegen jurylid met het meest belegen kapsel vroeg ter afronding – en ver­moe­delijk ter vermaak van de kijker – of de man nog op andere voor­werpen kon fluiten.

Ja,” zei de man, “ik fluit ook op de neus van mijn vrouw.”

Ik zag hoe de jury zich in al haar geilheid hardop afvroeg of de vrouw van de man dan mis­schien in de buurt was, en jawel hoor. Als bij wonder kwam ze vanuit de cou­lissen tevoor­schijn, aan­ge­dreven door het voor­ge­kauwde orkest dat in tele­vi­sieland toeval wordt genoemd. Het meest belegen jurylid vroeg schijn­heilig glim­la­chend of de man het vrou­wen­neus­fluiten even kon demon­streren. De man aar­zelde geen seconde, en sloeg enthou­siast zijn arm om de schouders van zijn vrouw, alsof zijn toekomstige geluk en rijkdom inte­graal zou bepaald worden door de daar­op­vol­gende fifteen minutes of shame. De vrouw van de man onderging het gebeuren spra­keloos. Ze leek het allemaal te doen uit liefde voor haar man – de enter­tainer – maar de starheid in haar ogen verried een onder­drukte woede die ver­moe­delijk op dat eigenste moment een aantal belang­rijke her­sen­ver­bin­dingen deed knappen.

Ik zag hoe de sprin­gerige camera inzoomde op de neus van de vrouw, die onhandig omhelsd werd door de lippen van de kunst­fluiter. En terwijl er een bevende fluittoon weer­klonk, sloot de vrouw haar ogen. Omdat dat de enige manier is om in gela­tenheid de pijn van het zijn als een stortbui over je heen te laten stromen. De man deed zijn best om een min of meer hoorbaar volkslied uit het reuk­orgaan van zijn bewe­gingsloze eega te halen, maar weer werd hij over­stemd door een vreemde men­geling van bewon­dering en afgrijzen uit het publiek. Na de kei­harde maar niet geheel onver­wachte afkeuring van de bord­kar­tonnen jury, verliet de man het podium, zijn arm nog steeds om de schouders van zijn fluit geklemd.

Wat mij vreemd is, is niet de pijn van het zijn.
Wat mij vreemd is, is het ver­langen om de pijn van het zijn te laten beoor­delen door een jury.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *