The history of kissing, part three: Het rus­sische overspel

Het was een gure regendag in een onooglijk klein dorpje aan de rand van het Oer­al­ge­bergte. We zaten samen op een bankje in het kerkje waar we een maand lang als vrij­wil­liger aan de slag waren. We hadden – samen met een stuk of zes collega’s – getimmerd, geschuurd, geschrobd en geverfd. We waren jong, onbe­zonnen en idioot ver van huis.

De bedoeling was dat we met z’n allen vanuit het kerkje op de bus zouden stappen, richting trein­station. De trein zou ons via Moskou weer naar België brengen. Maar de bus die ons aan het kerkje zou komen oppikken, had – naar aloude rus­sische gewoonte – een hele nacht ver­traging, zodat we ons genood­zaakt zagen te over­nachten in een ach­ter­ka­mertje van één van de kerk­torens. Een bij­zondere maar uiterst oncom­for­tabele situatie. Er stonden twee gammele bedden, en daar moesten we met z’n zessen, als sar­dientjes in een blik, de nachtrust zoeken.

The Kiss van Fran­cesco Paolo Hayez

Maar even terug naar dat bankje. We waren nog niet op de hoogte van de ver­traging, en we maakten grappen over de vriend­schap, het leven en blauwe smur­fenverf. In de afge­lopen drie weken had ik in haar een hechte vriend gevonden. Vaak zon­derden we ons af van de groep om te wan­delen, te keu­velen en te lachen. Ik was achttien en zij was vier­en­twintig. Dat is geen onbe­langrijk detail, want er ging een vreemd soort aan­trek­kings­kracht uit van het feit dat ze ouder was dan ik. Des­on­danks was er – tot op dat moment – geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om met haar iets te beginnen dat verder ging dan de vro­lijke vriend­schap die we hadden. Dat had mis­schien iets te maken met het meisje dat thuis in Vlaan­deren op mij zat te wachten. Al moet ik eer­lijk­heids­halve bekennen dat ik dat meisje na drie weken nog zelden tegenkwam in mijn dagdromen.

En toen kreeg ik een zoen. Op het bankje in het kerkje, terwijl het buiten matroesjka’s regende, kreeg ik een onver­wachte zoen. Het was een kleine, zachte kus van een halve seconde, maar de indruk die ze ach­terliet was even opwindend als onher­roe­pelijk. Want hoewel er ergens in mijn ach­ter­hoofd een klein stem­metje ‘Vuile bedrieger! Over­spelige klootzak!’ begon te brullen, ging ik met han­gende pootjes mee in de plotse romantiek.

Toen kwam de dominee ver­tellen dat onze bus pas de vol­gende ochtend zou arri­veren, en we werden met z’n allen naar het toren­ka­mertje gestuurd. Dat ik daar samen met haar op een klein stukje van één van de twee bedden terechtkwam, zal wel geen toeval geweest zijn. Het voelde er koud, vochtig, en over­be­volkt. Geen geschikte ingre­di­ënten voor een intiem onder­onsje, zou je denken. Maar ondanks de elle­bogen van een derde vrij­wil­liger, ondanks de vochtige lakens en ondanks de spo­ra­dische kak­kerlak slaagde zij er toch in om mij een warme omhelzing te ont­fut­selen. Ze was erg door­tastend, en ik liet het mij op zijn zachtst gezegd welgevallen.

We sliepen die nacht weinig. Onze tongen dansten zich een ongeluk in het duister, en hielden daar niet mee op tot de zon opkwam. Dat we regel­matig een stomp kregen van de derde vrij­wil­liger in ons bed, kon ons niet echt deren. We waren immers jong, onbe­zonnen en idioot ver van huis. Dan krijgt privacy vaak een erg aparte invulling. Toen de ochtend kwam, en even later onze lang­ver­wachte bus, nes­telde ik me op de ach­terbank in de warmte van haar armen.

Het was nog steeds guur en regen­achtig, maar mijn lijf en leden bloosden. Om één of andere reden had ik een liedje van Rob de Nijs in mijn hoofd.