Stront
Soms wil ik zomaar out of the blue mijn mening over de familie Pfaff ventileren. Al was het maar om alle fans op stang te jagen, want – tjonge jonge zeg – wat zijn fans van de Pfaffs snel op hun teen getrapt. Alsof ze allemaal achteraan in de rij stonden toen de ironie werd uitgedeeld. Maar dat kan je natuurlijk ook van hun mecenas zeggen. De enkele keren dat Jean-Marie Pfaff in een interview of elders met humor of ironie geconfronteerd wordt, zie je vaak al heel snel een lichte vorm van irritatie over de man nederdalen. Alsof hij zich bij voorbaat wil verdedigen tegen beledigingen of sarcastische opmerkingen. Alsof je je daar niet gewoon met een kwinkslag vanaf zou kunnen maken. Alsof je – en dat ligt misschien wel het dichtst bij de waarheid – een slecht geweten te verbergen hebt.
Caravaggio’s Narcissus
En dat is volgens mij meteen de grootste verdienste van Jean-Marie Pfaff. Hij toont Vlaanderen en Nederland al ettelijke televisie-seizoenen hoe je een luxueus en ogenschijnlijk succesvol leven kan leiden door je geweten nooit in vraag te stellen en door elke maatschappelijke verantwoordelijkheid uit de weg te gaan. Hij presenteert zijn luizeleventje als de heilige graal van geluk en levensvreugde, onderwijl elke vorm van bescheidenheid of medemenselijkheid aan zijn laars lappend. Ik ben ervan overtuigd dat, als we allemaal het leventje van de familie Pfaff zouden leiden, dat de wereld als een troosteloze en ongeïnspireerde hoop stront in elkaar zou zakken. En dat is blijkbaar waar al die gestoorde fans ook van dromen. Van een stinkende, smakeloze en egoïstische hoop stront.
In berichten en reacties word ik vaak om de oren geslagen met argumenten als wat is hij toch vriendelijk teegen iedereen of al die goeie doele die hij toch steunt of dat hij wel nog alteid delzelfde is gebleeve!!!!!!!!!!. Sta me toe om even wat misverstanden te doorprikken.
Ten eerste. Jean-Marie Pfaff is niet vriendelijk, Jean-Marie Pfaff heeft een kunstmatig laagje vriendelijkheids-vernis over zich hangen. Een laagje vernis, waarmee hij iedereen op dezelfde familiaire manier bejegent, en ervan uitgaat dat de hele wereld hem een sympathieke buurman vindt. Met zo’n vertekend zelfbeeld wordt het natuurlijk moeilijk om met kritiek om te gaan. Jean-Marie is in zekere zin de hedendaagse verpersoonlijking van Narcissus, die aan het eind van zijn leven helemaal wegkwijnde omdat hij het niet aankon dat de regendruppels die in het water vielen zijn prachtige spiegelbeeld verneukten.
Ten tweede. Ik vind het bewonderenswaardig als mensen goede doelen steunen. Een goed doel wordt echter een doel genoemd, omdat het dat ook is. Je gebruikt de middelen die je ter beschikking hebt (geld of macht) om een bepaald doel te bewerkstelligen. Het woord zegt het zelf. Jean-Marie Pfaff steunt geen goede doelen. Jean-Marie Pfaff zoekt goede middelen. Middelen om zichzelf in de aandacht te plaatsen, middelen om zijn met logo’s bedrukte klederdracht in the picture te werken, middelen om zijn bijnaam El Sympatico zoveel mogelijk eer aan te doen. Ik krijg altijd een beetje het schurft als onze bekende medemens het steunen van goede doelen als een verdienste probeert af te spiegelen. Medemenselijkheid zou geen verdienste mogen zijn, maar een godverdomse evidentie. Niemand verdient het in deze wereld om op een voetstuk geplaatst te worden omdat hij iets doet wat eigenlijk iedereen zou moeten doen.
Ten derde. Als Jean-Marie altijd dezelfde zou zijn gebleven, dan zou hij nu een succesvol trainer of voetbalexpert zijn. Dan zou hij niet verzuipen in bling bling en idiote holle levenswijsheden. Dan zou hij geen doorgedraaide karikatuur geworden zijn van de slecht duits brabbelende sterkeeper die hij ooit was. Jean-Marie Pfaff is helemaal niet dezelfde gebleven, wel integendeel. Hij is nog slechts een schim van wat hij ooit was. Een stinkende, ongeïnspireerde en egoïstische schim met een hummer op de oprijlaan.
Het voorbeeld dat de familie Pfaff aan de wereld laat zien, staat bol van het materialisme en geldzucht. De maatschappelijke waarde van de Pfaffs-soap gaat niet veel verder dan de waarde van een uit de kluiten gewassen reclame-blok. De opvoedkundige relevantie van de avonturen van de Pfaffs is ver te zoeken, zo niet onbestaande. En van mij moet heus niet elk televisieprogramma behept zijn met een opvoedkundige relevantie. Maar als ik zie in hoeverre de gesponsorde opvoeding van Shania en Kenji en Bruce en al die andere Barbie-kinderen door de fans wordt geprezen als een voorbeeld van educatieve pracht en kunde, dan rijzen mijn haren ten berge. En dan vrees ik het ergste voor de toekomst van het mensenras. Dan komt de metafoor van de stinkende hoop stront weer voor mijn geestesoog dartelen.
En daarom fulmineer ik. Ik verdraag het niet dat de wereld waarin ik leef vervuild wordt door een gebrek aan bescheidenheid en intelligentie. Dat ik in mijn leven zoveel moeite doe om oog te hebben voor mooie kleine dingen, voor liefde maar ook voor verdriet, voor kunst, cultuur en poëzie, terwijl de halve wereld zit te kwijlen bij het zien van een bende schlemielen die baden in luxe en blinkende dingen en die zich zelden lijken af te vragen wat voor effect hun voorgekauwde en lege bestaantje op de kijker heeft.
Naar mijn bescheiden mening is de familie Pfaff een saaie, ongeïnspireerde, gewetenloze, stinkende hoop stront. En dan kan u zelf wel een slotwoord verzinnen met de woorden fans, blindelings, en strontvliegen.
Persoonlijk heb ik niks tegen de familie.
Maar ben het helemaal met je eens,had het niet beter kunnen formuleren.
jij hebt verwoord wat ik denk het is zo eigen belang staat voorop.
De vraag is is dat zo erg?doen we dat niet allemaal?
En laten we eerlijk zijn hoe moet die man anders zijn geld verdienen?
zoveel kan hij niet toch?
En hoe benadeeld hij andere mensen volgens jou?
groeten anita harderwijk nederland
Over welke familie gaat het precies?
Met vriendelijke sproetjes,
GDB
Wiebel en een grote mieps voor het jaar 2032.
Heer Maanzand,
Als u mij niet kwalijk neemt: ik vind dat u een héél klein beetje overdrijft. Nu, om iets duidelijk te maken, moet een mens soms overdrijven.
Wat mij betreft: ze hoeven niet dood, maar we zullen ook nooit dikke vriendjes worden.
Met vriendelijke groeten,
De Drs.
Blijkbaar is hij voor velen de verpersoonlijking van het “Westers Ideaal”. Lekker genieten van je Plasmabreedbeeld-apparaat terwijl je vrouw 30 euro aan etensresten wegsodemieterd en ’s avonds met tranen in de ogen een tientje overmaken om “die arme negertjes in Haïti” te helpen.
Dat geeft te denken over de mensheid en ik ben blij dat niet iedereen er zo over denkt.
Nu moet ik eerst stellen dat ik slecht af en toe een glimp van deze soap heb opgevangen en dan nog per ongeluk. Ik houd absoluut niet van dit soort voyeuristisch vermaak.
Van mij mogen ‘bekende mensen’ leven zoals ze willen, zolang ik er maar niet mee wordt lastig gevallen.
Deze rijke samenklonterende familie, is volgens mij geen goed voorbeeld van de algemene Vlaamse levensstijl.
Het lijkt mij eerder een belediging voor veel Vlamingen .
Maar ach misschien dat hun fans ervan genieten. Volgens mij kan de zendtijd veel beter gebruikt worden dan op deze wijze.
Hèhè ben blij dat er iemand is die een mooi voorbeeld geeft van wat ook mijn zienswijze is.
Treurig en onverantwoordelijk gedrag is de nieuwe maat, helaas.