Ik zal het vinden (002)

Ten eerste vind ik dat ik meer op blote voeten moet lopen.

Ten tweede vind ik dat de familie Pfaff van mijn gezonde appetijt moet blijven. Ik kwam van­morgen bij de bakker, maar ik ging uit­ein­delijk met lege handen weer naar huis omdat mijn maag zich omdraaide bij het zien van onder­staand fol­dertje. Het scheelde weinig of ik kotste de toonbank onder. Uit de kunstig gema­quil­leerde foto’s blijkt dui­delijk dat Jean-Marie van een andere planeet komt. Klikken voor een groter exem­plaar, maar dus niet als u een gevoelig tiepje bent.

Ten derde vind ik dat ik best eens mag opscheppen over het feit dat ik sinds kort – half­tijds althans – com­mu­ni­ca­tie­ve­r­ant­woor­de­lijke van Koning Kevin mag genoemd worden. Dus als u zin heeft om te net­werken in wat voor vorm dan ook: ik ben uw man.

Ten vierde vind ik het bij­zonder dat mensen vijf jaar lang dood in hun huis kunnen liggen, zonder dat daar ook maar één klein haantje naar kraait. Bij­zonder, omdat ik nu weet dat mijn elec­tri­citeit hier in België niet zal worden afge­sloten, zelfs als ik tot in 2015 mijn fac­turen niet meer betaal.

Ten vijfde – enigszins aan­sluitend bij het vorige punt – vind ik die rakkers van Elec­trabel maar rare kwieten. Op de afslui­tende factuur die we kregen naar aan­leiding van onze verhuis, ont­dekte ik dat de eind­af­re­kening geba­seerd was op een fou­tieve meter­stand. De meter­stand die ik had door­ge­geven werd door die prutsers van Elec­trabel een beetje door elkaar gehusseld. Met als gevolg dat de slot­factuur met zowat een derde naar omhoog ging. Ik ben blij dat ik geen omaatje ben dat de kleine let­tertjes niet meer kan lezen, want dan was ik aardig de sigaar. Ik vraag me af of die sjnullen van Elec­trabel het express deden, want erg veel pro­fes­si­o­na­liteit vond ik niet in het gesprek met de over­dreven fami­liaire tele­fo­niste aan wie ik de kwestie uit­legde. Als er nog mensen zijn die gecon­fron­teerd worden met dit soort foort­ruken, laat het me weten. Dan stappen we samen naar die pipo’s van Elec­trabel om bij de grote baas ons bloot gat te laten zien.

Ten zesde vind ik dat ze Piet Huy­sen­truyt moeten ver­plichten om te gaan koken in alle Bel­gische gevan­ge­nissen. Dat levert namelijk twee grote voor­delen op. Ten eerste krijgen die gevan­genen dan ook es iets fat­soen­lijks te vreten, waardoor ze niet meer hoeven te ont­snappen, beste Stefaan. Ten tweede zijn wij dan van die hup­pe­lende tel­e­t­ub­biekok verlost.

Ten zevende vind ik ijs­lollies op mijn vijf­en­der­tigste nog altijd lekker. Zeker van die naar che­mische expe­ri­menten sma­kende raket­tekes met rood, oranje en geel. Of het ook echt waterijs is, of gewoon radio­actief kryp­toniet, laat ik in het midden.

Ten achtste vind ik dat mijn lief span­nende ver­haaltjes kan ver­tellen. Klik hier voor het bewijs. En daarna hier en hier.

Ten negende vind ik de begintune van True Blood een lekker warm zwoel en zwetend zomer­mu­ziekske. Als ge ne keer een echt leuke reeks over vam­pieren wilt zien, dan moet ge maar wachten tot True Blood hier in Europa op teevee komt. Dat doe ik natuurlijk ook braaf.

[audio:bad_things.mp3|titles=Bad Things|artists=Jace Everett]

Ten tiende vind ik dat de Dijle stinkt.
‘t Is toch waar zeker.

[kzalt­vinden]