Ik zal het vinden (001)

Ten eerste vind ik dat ik meer mijn gedacht moet zeggen.

Ten tweede vind ik dat ik best ne stille mag zijn, zonder dat iemand dat raar hoeft te vinden.

Ten derde vind ik dat niemand mij hoeft te ver­tellen of ik moet gaan stemmen of niet. Dat bepaal ik zelf wel.

Ten vierde vind ik het mis­dadig dat Studio 100 niet ter ver­ant­woording wordt geroepen voor hun jaren­lange kin­der­mis­bruik. En ik weet wel dat dat een beetje over­dreven klinkt, maar als ge als acht­tien­jarige moet terug­kijken op een cul­turele his­torie die voor 80 procent uit lelijke kleuren, inspi­ra­tieloos gekwetter en kabouters met een onder­broek op hunne kop bestaat, dan noem ik dat kin­der­mis­bruik. Er wordt god­domme een hele gene­ratie elke vorm van cre­a­ti­viteit of ori­gi­na­liteit door de neus geboord. Een gene­ratie die de komende vijftig jaar mis­schien wel boeken gaat schrijven of films gaat maken of schil­de­rijen of roman­tische gedichten of wie weet zelfs een pilleke tegen kanker, en dan wil ik eerlijk gezegd niet weten wat voor bagger er uit zo’n geher­sen­spoeld bumba-kindje zal komen.

Ten vijfde vind ik com­pu­ter­spel­lekes plezant. 

Ten zesde vind ik dat het stads­be­stuur van Leuven de sta­ti­ons­om­geving finaal ver­kloot heeft. En dan mogen ze stoefen wat ze willen over hunne kop van Kessel-lo, maar hier aan de voorkant van het station ziet het eruit alsof drie dronken archi­tecten hun pape­rassen door elkaar hebben gehusseld. En die oor­logs­her­den­king­spiemel staat gewoon in de weg als ge wilt weten hoe laat het is, laten we daar eerlijk over zijn.

Ten zevende vind ik Sex­junkie van Stijn een lollig liedje. Die Stijn heeft wel meer lollige liedjes, maar Sex­junkie is ver­domme een goed voor­beeld. Ik zag hem ooit op Low­lands een tent niets­ver­moe­dende Neder­landers naar een kookpunt brengen en dat zal ik nooit ver­geten. Waarvoor, beste Stijn, mijn oprechte dank. En als ge ooit ne lollige tekst nodig hebt voor een liedje: ik ben uw man.

[audio:Sexjunkie.mp3|titles=Sexjunkie|artists=Stijn]

Ten achtste vind ik het gedoe rond de Mexi­caanse griep een heel klein beetje – euh – over­dreven. Dat is alsof ge de winter opeens – ik zeg zo maar wat – het Cam­bo­di­aanse seizoen gaat noemen en dan heel hard roept dat het in december gevaarlijk is, want het is wel pot­ver­dekke het Cam­bo­di­aanse seizoen hee zeg. 

Ten negende vind ik dat die rare blonde jongen op een ter­raske op de Grote Markt gis­teren een cunning planneke had, ondanks het feit dat hij zich gedroeg als een Duitse back­packer die stemmen hoort. Hij kwam met zijn fiets aan de hand langs het terras gewandeld, en keek rond alsof hij zijn vrienden zocht. Naast het terras liet hij zijn fiets gewoon op de grond vallen, en ging toen nog es tien minuten voor de tafelkes staan rond­turen alsof hij dus zijn vrienden zocht. Maar hij zocht zijn vrienden dus niet. Op zeker moment – hij maakte even de indruk plot­seling zijn stoute schoenen gevonden te hebben – sprak hij een dame aan een tafeltje aan die meer dan de helft van haar spa­ghetti onaan­ge­roerd had laten staan. Of ze het erg zou vinden als hij die spa­ghetti voor haar zou opmaken. Dat vond ze gelukkig niet erg, en ver­legen maar blij­ge­mutst nam de Duitse zon­derling plaats aan een aan­palend tafeltje met een halve portie bolognese voor de kiezen. Dat vond ik een idee om in te lijsten. En ik weet wel dat het waar­schijnlijk geen echte Duitser was, maar ik had net mijn zevende cap­puccino op en dan ga ik het – qua nati­o­na­liteit – zelden ver zoeken.

Ten tiende vind ik koffie met slagroom géén cappuccino.
‘t Is toch waar zeker.

[kzalt­vinden]