Gedicht voor Mega Mindy

Als het stof is neergedwarreld
en de zon priemt haar magere straaltjes
door het gif­groen gekleurde wolkendek
en de lijken worden geteld.

Als de dag weer schoor­voetend aanbreekt
en de bomen laten in weerzin
hun kale gebla­kerde takken hangen
en het puin wordt geruimd.

Als het einde al voorbij is
en een nieuw begin klinkt als de cynische mantra
van een zelfmoordterrorist
en niemand klimt nog op de barricaden.

Dan zal men dingen zeggen
korte tra­nende dingen met weinig intonatie
en geen verzoek tot antwoord
en zuchten en huilen en pijn.

Dan zal men zich herinneren
hoe de zon de volle gebla­derde bomen
kon strelen als waren het minnaars
hoe het was maar nooit meer zal zijn.

Dan zal men zachtjes mijmeren
dat alleen een vaag soort weemoed
nog enige men­se­lijkheid in zich draagt
dat eender welk lied pijn zou doen.

Maar nooit zal iemand roepen
vanop het puin
en de bergen teloor­gegane willekeur
dat Mega Mindy de beste was.