En eten tijdens het braken is ook niet handig

Hoe vrien­delijk en bescheiden, de vlaamse volksaard. Hoe lief­tallig en schattig en bour­gon­disch de vlaming met zijn medemens omgaat. Hoe weinig zelf­in­ge­nomen en rustig van inborst is de gemid­delde Vlaming. Hoe heerlijk gezapig en onge­com­pli­ceerd schijnt het leven in Vlaan­deren de bui­ten­wereld toe. Hoe over­dreven beleefd en nooit opdrin­gerig com­mu­ni­ceren Vla­mingen met malkander.

Maar.

Hoe onbe­schoft en stuurloos stapt de Vlaming op de trein, onderwijl het kopke hangend om niet te moeten zien dat er ook nog mensen ùit de trein stappen. Hoe blin­de­lings ele­men­taire beleefdheid negerend kan men in Vlaan­deren het openbaar vervoer betreden. Hoe lomp kan de pen­de­lende Vlaming een een­voudig principe als een kleuter aan zijn laars lappen.

Dat een­voudige principe luidt als volgt:
Een leeg­lo­pende fles kunt ge niet vullen, paljas.